Σ’αυτό το άρθρο θα μιλήσουμε για συμπεριφορές που οδηγούν τον πιστό στο να χάσει σιγά σιγά την πίστη του και την συνείδησή του για το πού πάει σε αυτόν τον κόσμο.
Πρώτον: να προβεί σε αμαρτίες και να μην σπεύσει στην μετάνοια. Επειδή οι αμαρτίες αποτελούν ένα κακτοειδές στρώμα τυφλότητας που καλύπτει την καρδιά, όπως φανερώνει το Quran. 83.14.
{كَلَّا بَلْ رَانَ عَلَى قُلُوبِهِمْ مَا كَانُوا يَكْسِبُونَ}
[المطففين: 14]
λέει ο γνώστης Ibn Jarir στην επεξήγηση τούτου του εδαφίου: “ ο Προφήτης ενημέρωσε πως αν οι αμαρτίες συνεχιστούν πάνω στις καρδιές, τις επισφραγίζουν, τότε έπεται η επισφράγιση και το κλείσιμο από τον Allah και τότε η πίστη δεν θα έχει καμία είσοδο σε αυτήν την καρδιά, η οποία δεν θα απαλλαχτεί από την απιστία.
ابن جرير: “فأخبر رسول الله أن الذنوب إذا تتابعت على القلوب أغلقتها، وإذا أغلقتها أتاها حينئذ الختم من قبل الله تعالى والطبع، فلا يكون للإيمان إليها مسلك، ولا للكفر عنها مخلص“.
..
σε μια ρήση του Προφήτη, λέει: “ εάν ο δούλος προβεί σε μια αμαρτία, προκύπτει ένα (κακό) σημάδι στη καρδιά του,
εάν μετανιώσει και ζητήσει συγχώρεση, τότε σβήνεται το σημάδι,
κι εάν επιστρέψει αυξάνεται κι άλλο,
εάν προβεί ξανά σε αμαρτίες, τότε αυξάνεται μέχρι να γίνει ογκώδες κάλυμμα. Είναι αυτό το κάλυμμα που ανέφερε το Quran: “ όχι, αλλά κάλυψε τις καρδιές του αυτό το κάλυμμα από τις αμαρτίες τους”. 83. 14. το αφηγείται ο Imam Ibn Hibban.
حديث: «إن العبد إذا أخطأ خطيئة نُكت في قلبه نكتة،
فإن هو نزع واستغفر وتاب صقلت،
فإن عاد زيد فيها،
وإن عاد زيد فيها حتى تعلو فيه، فهو الران الذي ذكر الله جل وعلا: {كَلَّا بَلْ رَانَ عَلَى قُلُوبِهِمْ مَا كَانُوا يَكْسِبُونَ} [المطففين: 14]» رواه ابن حبان.
Η άψυχη και χωρίς αφοσίωση εκτέλεση των λατρειών
σε μια ρήση του, λέει ο Προφήτης: “ ενδέχεται κάποιος να εκτελέσει την προσευχή του ενώ του έχει γραφτεί (από την αμοιβή του) το ένα δέκατό της, το ένα ένατό της, το ένα όγδοό της, το ένα έκτο της, το ένα πέμπτο της, το ένα τέταρτό της ή το μισό της”. Το αφηγείται ο Imam Abu Daoud.
«إن الرجل لينصرف، وما كتب له إلا عشر صلاته، تسعها ثمنها، سبعها سدسها، خمسها، ربعها، ثلثها، نصفها» رواه أبو داود.
Ενώ το Quran αναφέρει τα χαρακτηριστικά των πιστών λέγοντας: “ όντως έχουν πετύχει οι πιστοί. Αυτοί που είναι αφοσιωμένοι και συγκεντρωμένοι στην προσευχή τους”. Quran. 23. 1.2.
{قَدْ أَفْلَحَ الْمُؤْمِنُونَ (1) الَّذِينَ هُمْ فِي صَلَاتِهِمْ خَاشِعُونَ (2)}
[المؤمنون: 1، 2]
η αμέλεια της μνημόνευσης του Allah.
Είναι αποδεδειγμένο πως η μνημόνευσης του Allah δίνει ζωή στις ψυχές και στις καρδιές. Επομένως η αμέλεια της μνημόνευσης οδηγεί σίγουρα σε σκληρότητα και “ξηρασία” της καρδιάς.
Το Quran περιγράφει τους υποκριτές ως εξής : “ … και δεν μνημονεύουν τον Allah παρά μόνο ελάχιστα”.
.. {وَلَا يَذْكُرُونَ اللَّهَ إِلَّا قَلِيلًا}
[النساء: 142]
ο Προφήτης παρομοιάζει αυτόν που μνημονεύει τον Allah κι εκείνον που δεν τον μνημονεύει ως εξής: “ η παρομοίωση εκείνου που μνημονεύει τον Κύριο του με εκείνο που δεν τον μνημονεύει είναι σαν τον ζωντανό με το νεκρό”. Το αφηγήθηκε ο Imam Boukhari.
«مثل الذي يذكر ربه والذي لا يذكر ربه، مثل الحي والميت» رواه البخاري
το Quran περιγράφει τους πιστούς, πως μνημονεύουν τον Δημιουργό τους σε κάθε κατάσταση και σε κάθε περίπτωση: “ …εκείνοι που μνημονεύουν τον Allah καθιστοί, όρθιοι και στο πλάι τους”.
{الَّذِينَ يَذْكُرُونَ اللَّهَ قِيَامًا وَقُعُودًا وَعَلَى جُنُوبِهِمْ}
[آل عمران: 191]
εγκαταλείποντας τις καλές παρέες:
λέει ο Προφήτης: “ εάν περάσετε από τα λιβάδια του παραδείσου να επωφεληθείτε.
Ρώτησε κάποιος: και τι είναι τα λιβάδια του παραδείσου;
Είναι οι παρέες στις οποίες μνημονεύεται ο Allah. Απάντησε ο Προφήτης. Το αφηγείται ο Imam Tirmidi.
«إذا مررتم برياض الجنة فارتعوا» قالوا: وما رياض الجنة؟ قال: «حلق
الذكر» رواه الترمذي.
Λέει ο Προφήτης επίσης: ο άνθρωπος βρίσκεται στην πίστη του φίλου του. Οπότε ας κοιτάξει κανείς ποιον έχει για φίλο”. Το αφηγείται ο Imam Tirmidi.
«الرجل على دين خليله، فلينظر أحدكم من يخالل» رواه الترمذي.
Τέλος, να ασχολείται κανείς με τα της εγκόσμιας ζωής αμελώντας της μέλλουσα ζωή
λέει το Quran: “ Σας απασχόλησε η αύξηση του πλούτου και των εγκοσμίων πραγμάτων από την λατρεία του Allah. Έως που επισκεφτήκατε τα νεκροταφεία”. Quran. 102. 1-2.
{أَلْهَاكُمُ التَّكَاثُرُ (1) حَتَّى زُرْتُمُ الْمَقَابِرَ (2)}
[التكاثر: 1، 2].
Ο Imam Ibn Kathir γράφει ερμηνεύοντας τα παραπάνω εδάφια: “ σας απασχόλησε η εγκόσμια ζωή και οι απολαύσεις της από την ενασχόληση με την Μέλλουσα ζωή και την διεκδίκηση της. Και το παρατραβήξατε αυτό μέχρις ότου σας ήρθε ο θάνατος και γίνατε από τους ανθρώπους των νεκροταφείων”.
قال ابن كثير: “شغلكم حب الدنيا ونعيمها وزهرتها عن طلب الآخرة وابتغائها، وتمادى بكم ذلك حتى جاءكم الموت وزرتم المقابر، وصرتم من أهلها؟!”
Τέλος, λέει το Quran: “ Μα η εγκόσμια ζωή δεν είναι παρά μόνο παίξιμο και μάταια διασκέδαση ενώ η Μέλλουσα ζωή είναι καλύτερη για όσους είναι ευσεβείς. Μα δεν το κατανοείτε;”. Quran. 6. 32.
{وَمَا الْحَيَاةُ الدُّنْيَا إِلَّا لَعِبٌ وَلَهْوٌ وَلَلدَّارُ الْآخِرَةُ خَيْرٌ لِلَّذِينَ يَتَّقُونَ أَفَلَا تَعْقِلُونَ}
[الأنعام: 32]
