Η Κατάρρευση Του Δαρβινισμού Και Το Γεγονός Της Δημιουργίας 2
Το σενάριο τη εξελικτικής θεωρίας ότι «η ζωή δημιουργήθηκε από άβια ύλη και μετά από μια τυχαία σύμπτωση γεγονότων» καταρρίπτεται ως αβάσιμο από τη σύγχρονη επιστήμη. Επιπλέον, δεν υπάρχει στη φύση μηχανισμός που να πραγματοποιεί τη διαδικασία τη φερόμενη ως «εξέλιξη». Δεν υπάρχει κανένας φυσικός μηχανισμός με τον οποίο να μπορεί ένα απλό κύτταρο να μεταμορφώνεται σε ένα πολυπλοκότερο ζωντανό πλάσμα και κατόπιν να συνεχίζει και να γίνεται ο πρόγονος εκατομμυρίων διαφορετικών ζώντων ειδών.
Ο Δαρβίνος πρότεινε μία και μοναδική έννοια στο μηχανισμό εξέλιξης που ανέπτυξε: τη φυσική επιλογή. Ο τίτλος του βιβλίου του με σαφήνεια αποκαλύπτει τη σπουδαιότητα που απέδωσε στο μηχανισμό αυτό: Η Καταγωγή των Ειδών μέσω της Φυσικής Επιλογής
Η φυσική επιλογή βασίζεται στην άποψη ότι τα δυνατά άτομα που έχουν προσαρμοστεί αποτελεσματικά στο περιβάλλον τους θα επιζήσουν. Για παράδειγμα, σ΄ ένα κοπάδι από ελάφια που βρίσκονται υπό την απειλή των αρπακτικών, αυτά που έχουν την ικανότητα να τρέξουν γρηγορότερα είναι αυτά που θα επιβιώσουν. Μετά από λίγο καιρό, το κοπάδι θα αποτελείται κυρίως από δυνατά, γρήγορα άτομα, καθώς τα πιο αδύναμα και τα πιο αργά θα γίνουν βορά των αρπαχτικών. Εντούτοις, ο μηχανισμός αυτός δεν επιφέρει την εξέλιξη στα ελάφια: δεν τα μεταμορφώνει σε άλλα είδη, για παράδειγμα, σε άλογα. Η φυσική επιλογή απλώς εξαλείφει τα αδύναμα, ανίκανα και άρρωστα άτομα και διασφαλίζει την ισοβιότητα και την υγεία συγκεκριμένων ειδών. Δεν έχει καμία εξελικτική δύναμη.
Ο Δαρβίνος είχε επίσης συνείδηση του προβλήματος αυτού. Αυτός είναι και ο λόγος για τον οποίο παραδέχτηκε στην Καταγωγή των Ειδών ότι
Η φυσική επιλογή δεν μπορεί να κάνει τίποτα μέχρι να τύχει να υπάρξουν οι ευνοϊκές παραλλαγές. (Κάρολος Δαρβίνος, Η Καταγωγή των Ειδών, 1η έκδ., σελ. 177)
Σε σχέση με την εμφάνιση των ευνοϊκών χαρακτηριστικών, ο Δαρβίνος είχε επηρεαστεί βαθιά από έναν σύγχρονό του, το Γάλλο βιολόγο Λαμάρκ. Ο Λαμάρκ θεωρούσε ότι οι ζωντανοί οργανισμοί μετέδιδαν τα χαρακτηριστικά που είχαν αποκτήσει στις μελλοντικές γενιές. Κατά την άποψη του Λαμάρκ, οι καμηλοπαρδάλεις εξελίσσονταν από πλάσματα που έμοιαζαν με τα ελάφια. Οι λαιμοί τους μάκραιναν από γενιά σε γενιά, καθώς προσπαθούσαν να φτάνουν ψηλότερα κλαδιά για την τροφή τους.
Ο Λαμάρκ πίστευε επίσης ότι αν τα χέρια των μελών μιας οικογένειας αποκόπτονταν για συνεχόμενες ολόκληρες γενιές, τα μωρά θα άρχιζαν να γεννιούνται χωρίς χέρια μετά από κάποιο διάστημα. Ο Δαρβίνος, ο οποίος επηρεαζόταν από αυτά τα παραδείγματα, επινόησε έναν ακόμα πιο ξεδιάντροπο ισχυρισμό. Στην Καταγωγή των Ειδών, υποστήριξε ότι κάποιες αρκούδες, ενώ προσπαθούσαν να κυνηγούν μέσα στο νερό, εξελίχθηκαν σε φάλαινες.
Τόσο όμως οι απόψεις του Λαμάρκ όσο και οι απόψεις του Δαρβίνου έρχονταν σε αντίθεση με κάποιους θεμελιώδεις νόμους της βιολογίας. Την εποχή τους, η γενετική, η μικροβιολογία, ή η βιοχημεία δεν υπήρχαν καθόλου ως κλάδοι της επιστήμης. Οι νόμοι της κληρονομικότητας δεν ήταν ακόμα καθόλου γνωστοί. Πραγματικά, ο Λαμάρκ και ο Δαρβίνος πίστευαν ότι τα κληρονομικά χαρακτηριστικά μεταδίδονταν μέσω του αίματος.
Επειδή η επιστήμη της εποχής εκείνης ήταν σε βρεφικό στάδιο, τα φανταστικά σενάρια της θεωρίας της εξέλιξης δεν θεωρούνταν καθόλου αλλόκοτα. Οι διατριβές του Δαρβίνου επηρέαζαν σημαντικά τους επιστημονικούς κύκλους της εποχής του.
Παρόλα αυτά, τον Δαρβίνο τον ταλάνιζε η απελπισία. Στο κεφάλαιο «Οι Δυσκολίες στη Θεωρία», έγραφε:
Αν μπορούσε να αποδειχθεί ότι υπάρχει οποιοδήποτε πολύπλοκο όργανο, το οποίο δεν θα μπορούσε να έχει δημιουργηθεί από άπειρες, διαδοχικές, μικρές τροποποιήσεις, τότε η θεωρία μου θα αποδεικνυόταν εντελώς αβάσιμη. (Κάρολος Δαρβίνος, Η Καταγωγή των Ειδών, 1η έκδ., σελ. 189)
Οι φόβοι του Δαρβίνου επαληθεύτηκαν σύντομα μετά τον θάνατό του. Οι νόμοι της κληρονομικότητας που ανακαλύφθηκαν από τον Αυστριακό βοτανολόγο Γκρέγκορ Μέντελ, κατέρριψαν τις δηλώσεις του Λαμάρκ και του Δαρβίνου. Η επιστήμη της γενετικής που αναπτύχθηκε στις αρχές του 20ου αιώνα απέδειξε ότι δεν ήταν τα επίκτητα φυσικά χαρακτηριστικά αλλά μόνο τα κύτταρα που μεταδίδονται στις ακόλουθες γενιές.
Η ανακάλυψη αυτή κατέστησε σαφές ότι ένα σενάριο που υποδηλώνει ότι τα επίκτητα χαρακτηριστικά συλλέχθηκαν από γενιά σε γενιά και δημιούργησαν διαφορετικά έμβια είδη, δεν ήταν πειστικό. Δηλαδή, δεν υπήρχαν κληρονομούμενες διαφοροποιήσεις για τον προτεινόμενο από τον Δαρβίνο μηχανισμό φυσικής επιλογής από τις οποίες μπορούσε να πραγματοποιηθεί η επιλογή αυτή. Συνεπώς, η θεωρία της εξέλιξης όπως αναπτύχθηκε από τον Δαρβίνο κατέρρευσε στις αρχές του 20ου αιώνα.
Όλες οι άλλες προσπάθειες από οπαδούς της θεωρίας της εξέλιξης τον 20ο αιώνα δεν έκαναν τίποτε περισσότερο παρά να επιβεβαιώνουν ότι η φυσική επιλογή δεν είχε εξελικτική ισχύ. Ένας διάσημος υποστηρικτής της εξελικτικής θεωρίας, ο άγγλος παλαιοντολόγος Κόλιν Πάτερσον, το παραδέχθηκε όταν είπε:
Κανένας δεν έχει ποτέ δημιουργήσει ένα είδος μέσω των μηχανισμών της φυσικής επιλογής. Κανείς δεν πλησίασε καν αυτό το σημείο και οι περισσότερες από τις συζητήσεις που γίνονται αυτό τον καιρό πραγματεύονται αυτό το θέμα. (Κόλιν Πάτεσρον, BBC, Φυλογενετική (Cladistics), 4 Μαρτίου 1982)
Η επιστήμη του εικοστού αιώνα απέδειξε επίσης ότι υπάρχουν στα έμβια όντα συστήματα και όργανα με πολυσύνθετους μηχανισμούς. Αυτά δεν πρόκειται να λειτουργήσουν αν λείπει έστω και ένα συνθετικό στοιχείο. Το χαρακτηριστικό αυτό, που ονομάζεται «η πολυπλοκότητα της ζωής που δεν επιδέχεται σμίκρυνση» αποτελεί απόδειξη ότι οι δομές αυτές έχουν προκύψει άμεσα και πλήρως ολοκληρωμένες.
Όταν κατέστη σαφές ότι ο μηχανισμός της φυσικής επιλογής που προτάθηκε από τον Δαρβίνο δεν είχε καμία εξελικτική ισχύ, οι υποστηρικτές της εξελικτικής θεωρίας έπρεπε να κάνουν κάποια θεμελιώδη αλλαγή στη θεωρία. Εκτός από την έννοια της φυσικής επιλογής, πρόσθεσαν έναν δεύτερο μηχανισμό που ονομάζεται «μετάλλαξη».
Οι μεταλλάξεις είναι αλλαγές ή παραμορφώσεις που συντελούνται στο DNA των έμβιων όντων, κυρίως ως αποτέλεσμα εξωτερικών επιρροών, όπως λόγου χάρη της ακτινοβολίας ή της χημικής δράσης. Η θεωρία της εξέλιξης υποστηρίζει τώρα ότι τα έμβια όντα διαφοροποιούνται μεταξύ τους και αναπτύσσονται ως αποτέλεσμα των μεταλλάξεων.
Αυτό δεν είναι δυνατόν να ισχύει, δεδομένου ότι οι μεταλλάξεις επιφέρουν ζημιές μόνο στις πληροφορίες του DNA κι έτσι βλάπτουν μόνο ένα έμβιο ον. Δεν έχει ακόμα παρατηρηθεί κάποια ευεργετική μετάλλαξη είτε στη φύση είτε σε εργαστήρια.
Δεδομένου ότι οι μεταλλάξεις δεν προσθέτουν νέες γενετικές πληροφορίες, είναι αδύνατον για τα έμβια όντα να αποκτήσουν νέα όργανα μέσω των μεταλλάξεων: κανένα ερπετό δεν θα μπορούσε ποτέ να αποκτήσει φτερά, ούτε ένα πλάσμα χωρίς μάτια θα μπορούσε να αναπτύξει μάτια μέσω των μεταλλάξεων.
Για δεκαετίες ολόκληρες, οι οπαδοί της εξελικτικής θεωρίας υπέβαλλαν διαφορετικά έμβια όντα στις συνέπειες της ακτινοβολίας, σε μια προσπάθεια να επιτύχουν ευνοϊκές μεταλλάξεις. Κατέληγαν όμως πάντα σε ανίκανα, ελαττωματικά, ή στείρα πλάσματα.
Αμέτρητα πειράματα που πραγματοποιήθηκαν σε μύγες των φρούτων απέδειξαν ότι οι συνέπειες των μεταλλάξεων δεν είναι τόσο ευεργετικές, αλλά περισσότερο καταστρεπτικές ή και θανατηφόρες.
Οι μεταλλάξεις διαταράσσουν τον κώδικα του DNA σ΄ ένα έμβιο ον και το μετατρέπουν σε τέρας της φύσης.
Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο ο Καθηγητής Ρίτσαρντ Ντόκινς, ένας από τους πλέον φημισμένους υποστηρικτές της θεωρίας της εξέλιξης στην εποχή μας, διστάζει όταν του ζητούν να δώσει έστω κι ένα μόνο παράδειγμα που αυξάνει τις γενετικές πληροφορίες.
Παρουσιαστής: Καθηγητά Ντόκινς, μπορείτε να δώσετε ένα παράδειγμα μιας γενετικής μετάλλαξης ή μιας εξελικτικής διαδικασίας η οποία θα μπορούσε να θεωρηθεί ότι αυξάνει τις πληροφορίες στο γένος;
Ρίτσαρντ Ντόκινς: . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . (Σιωπή)
Η αλήθεια είναι καταφανής. Η ζωή ενσωματώνει ένα ανώτερο πρότυπο που αποδεικνύει την ύπαρξη ενός Δημιουργού, ο οποίος την έχει δημιουργήσει από το μηδέν. Ολόκληρο το σύμπαν είναι το προϊόν μιας αψεγάδιαστης δημιουργίας. Η δοξασμένη σοφία, δύναμη και γνώση του Δημιουργού εμφανίζεται σε καθετί που Αυτός έχει δημιουργήσει.
Ακόμα και η δημιουργία του ίδιου του ανθρώπου είναι ένα θαύμα που αποκαλύπτει μια πραγματικότητα την οποία η εξελικτική θεωρία αγωνίζεται να σαρώσει και να κατακρημνίσει στην αφάνεια.
Αυτός είναι ο Θεός, ο Δημιουργός, ο Πατέρας, ο Πλάστης, τα ονόματά Του είναι τα πιο εξαίρετα ονόματα. Ο,τιδήποτε βρίσκεται στους Ουρανούς και στη γη διακηρύσσει την μεγαλειότητά Του, και Αυτός είναι η Μεγαλειότητα, η Σοφία (Κοράνι, 59:24)