Η Κατάρρευση Του Δαρβινισμού Και Το Γεγονός Της Δημιουργίας

Εκατομμύρια διαφορετικά φυτά και ζώα υπάρχουν πάνω στη γη σε απόλυτη αρμονία. Αυτή η αρμονία έχει εδραιωθεί με τρόπο τόσο ιδανικό που η γη μπορεί να επιβιώσει άθικτη, εκτός και αν εσκεμμένα η αρμονία αυτή διασαλευτεί από την παρέμβαση του ανθρώπου.
Πώς όμως προήλθαν αυτά τα συστήματα και τα έμβια όντα;

Το κάθε ζωντανό πλάσμα είναι εφοδιασμένο με εξαιρετικά πολύπλοκα συστήματα που του δίνουν τη δυνατότητα να διαδραματίζει τον προσωπικό του ρόλο στο γενικότερο σύστημα όσο το δυνατό καλύτερα.
Με δεδομένο ότι η ζωή προγραμματίζεται, δημιουργείται και οργανώνεται, τότε είναι βέβαιο ότι θα πρέπει να έχει και κάποιο Δημιουργό. Και ο Δημιουργός αυτός παρουσιάζεται στο ανθρώπινο είδος από τις απαρχές του κόσμου. Είναι ο ένας και μοναδικός Θεός, Ο Οποίος δημιούργησε τους ουρανούς και τη γη από το μηδέν και Ο Οποίος έπλασε και διαμόρφωσε όλα όσα υπάρχουν.

Η θεωρία της εξέλιξης που αναπτύχθηκε τον 19ο αιώνα αρνείται την έκδηλη αυτή πραγματικότητα της δημιουργίας. Η θεωρία αυτή διατείνεται ότι τα είδη πάνω στη γη δεν δημιουργήθηκαν από το Θεό αλλά η εμφάνισή τους ήταν το αποτέλεσμα διαδικασιών που συντελέστηκαν αποκλειστικά από μια σύμπτωση.

Ο εμπνευστής της θεωρίας αυτής ήταν ο Κάρολος Δαρβίνος, ένας ερασιτέχνης φυσιογνώστης. Ο Δαρβίνος ανέπτυξε αυτή τη θεωρία στο βιβλίο του The Origin of Species (Η Καταγωγή των Ειδών), το οποίο εκδόθηκε το 1859.
Το βιβλίο του Δαρβίνου έγινε άμεση επιτυχία. Η δημοτικότητά του ωστόσο οφειλόταν περισσότερο στις ιδεολογικές προεκτάσεις του βιβλίου παρά στην επιστημονική του αξία. Οι απόψεις του Δαρβίνου πρόσφεραν ένα αξιοσημείωτο υπόβαθρο για την υλιστική φιλοσοφία, η οποία αρνούνταν την ύπαρξη του Θεού. Ο εμπνευστής του διαλεκτικού υλισμού, ο Καρλ Μαρξ αφιέρωσε το βιβλίο του Das Kapital (Το Κεφάλαιο) στο Δαρβίνο και έγραψε στο εξώφυλλο: «Στον Κάρολο Δαρβίνο, Από έναν αφοσιωμένο θαυμαστή».

Η θεωρία του Δαρβίνου υποστήριζε ότι όλα τα είδη είχαν την καταγωγή τους σε έναν κοινό πρόγονο μέσω μικρών αθροιστικών μεταβολών σε μακρές χρονικές περιόδους. Ο Δαρβίνος δεν ήταν σε θέση να αναπτύξει πιο εύλογα αποδεικτικά στοιχεία προκειμένου να αποδείξει τον ισχυρισμό του. Πραγματικά ο ίδιος είχε απόλυτη συνείδηση ότι υπήρχαν πάρα πολλά δεδομένα τα οποία καθιστούσαν αβάσιμη τη θεωρία του. Την ύπαρξη των δεδομένων αυτών την παραδέχτηκε στο βιβλίο του στο κεφάλαιο που έφερε τον τίτλο «Δυσκολίες σχετικά με τη Θεωρία». Ο Δαρβίνος έλπιζε ότι αυτές οι δυσκολίες θα μπορούσαν να ξεπεραστούν με νέες επιστημονικές ανακαλύψεις. Στην πραγματικότητα ωστόσο, οι εξελίξεις στην επιστήμη επρόκειτο να αναιρέσουν τους ισχυρισμούς του Δαρβίνου έναν προς ένα.
Ο Δαρβίνος πρότεινε ότι όλα τα είδη εξελίχθηκαν διαδοχικά από έναν κοινό πρόγονο.

Πώς όμως εκείνο το πρώτο έμβιο πλάσμα ήρθε στη ζωή;
Ο Δαρβίνος δεν έθεσε το ερώτημα αυτό καθόλου στο βιβλίο του. Ούτε καν γνώριζε ότι το σημείο αυτό ήταν μια από τις μεγαλύτερες αναιρέσεις της θεωρίας του. Η πρωτόγονη κατανόηση της επιστήμης στις μέρες του υπέθετε ότι η ζωή χαρακτηριζόταν από μια πολύ απλή δομή. Σύμφωνα με κάποια θεωρία που ονομαζόταν «αυτόματη δημιουργία», και η οποία ήταν δημοφιλής από τον καιρό του Μεσαίωνα, επικρατούσε η αντίληψη ότι τα έμβια όντα μπορούσαν εύκολα να δημιουργηθούν από άβια ύλη. Γενικά ο κόσμος πίστευε ότι οι βάτραχοι δημιουργούνταν αυτόματα από τη λάσπη και οι κοριοί από τα υπολείμματα των τροφών. Και κάποια αλλόκοτα πειράματα που πραγματοποιούνταν, σκοπό είχαν να αποδεικνύουν αυτές τις θεωρίες. άφηνε κάποιος μια φούχτα στάρι πάνω σ΄ ένα κουρέλι και περίμεναν να εμφανιστεί από το μίγμα αυτό ένα ποντίκι.

Τα σκουλήκια της μύγας πάνω στο κρέας εκλαμβάνονταν επίσης ως απόδειξη ότι η ζωή μπορούσε να δημιουργηθεί από άβια ύλη. Με τον καιρό όμως κατάλαβαν ότι τέτοιου είδους σκουλήκια δεν δημιουργούνταν αυτόματα, αλλά ότι προέρχονταν από μικροσκοπικές προνύμφες που είχαν εναποτεθεί πάνω στο κρέας από τις μύγες.
Ακόμα και στον καιρό του Δαρβίνου, η άποψη ότι τα μικρόβια μπορούσαν να προέλθουν εύκολα από άβια ύλη ήταν αρκετά διαδεδομένη.

Πέντε χρόνια όμως μετά την έκδοση της Καταγωγής των Ειδών, ο διάσημος Γάλλος βιολόγος Λουί Παστέρ αναίρεσε με επιστημονικές μεθόδους αυτούς τους μύθους, πράγμα το οποίο αποτέλεσε πρόσφορο έδαφος για την εξέλιξη. Ο Παστέρ, μετά από εκτεταμένες μελέτες και πειράματα, έφτασε σε αυτό το πολύ σημαντικό συμπέρασμα:
Μπορεί η ύλη να αυτό-οργανωθεί; Όχι. Σήμερα δεν υπάρχουν συνθήκες απ΄ όσο γνωρίζουμε υπό τις οποίες κάποιος θα μπορούσε να επιβεβαιώσει ότι τα μικροσκοπικά όντα ήρθαν στη ζωή χωρίς γονείς που να τους μοιάζουν. (Louis Pasteur, Fox & Dose, Origin of Life, p. 4-5)
Ο πρώτος εξελικτικός επιστήμονας που πραγματεύθηκε το ζήτημα της καταγωγής της ζωής τον 20ο αιώνα ήταν ο Ρώσος βιολόγος Αλεξάντερ Οπάριν. Τη δεκαετία του 1930 ο Οπάριν διατύπωσε κάποιες θεωρίες προκειμένου να δείξει πώς το πρώτο ζωντανό κύτταρο μπορούσε να προκύψει από άψυχη ύλη από απλή σύμπτωση. Εντούτοις, οι προσπάθειές του κατέληξαν σε αποτυχία και ο ίδιος ο Οπάριν αναγκάστηκε να παραδεχθεί τα εξής:

Δυστυχώς η καταγωγή του κυττάρου παραμένει ένα ερώτημα που αποτελεί στην πραγματικότητα το πιο ζοφερό στοιχείο ολόκληρης της θεωρίας της εξέλιξης. (Alexander Oparin, Origin of Life, p. 196)
Οι οπαδοί της θεωρίας της εξέλιξης που διαδέχτηκαν τον Οπάριν πραγματοποίησαν πειράματα προκειμένου να ανακαλύψουν μια εξήγηση κατά τις αρχές της εξελικτικής θεωρίας σχετικά με την προέλευση της ζωής. Το πιο διάσημο από αυτά τα πειράματα το έκανε ο Αμερικανός χημικός Στάνλει Μίλλερ το 1953. Ο Μίλλερ εξασφάλισε μερικά οργανικά μόρια προκαλώντας μια αντίδραση μεταξύ αερίων τα οποία ισχυριζόταν ότι ήταν παρόντα στην ατμόσφαιρα της πρωτόγονης γης.

Την εποχή εκείνη, το πείραμα αυτό θεωρήθηκε ως μια επιστημονική απόδειξη της εξέλιξης. Αποδείχθηκε ωστόσο ότι δεν είχε καμιά σχέση μ΄ αυτή. Οι ανακαλύψεις που πραγματοποιήθηκαν αργότερα έδειξαν ότι τα αέρια που χρησιμοποιήθηκαν στο πείραμα ήταν πολύ διαφορετικά από τα αέρια που είχαν υπάρξει στην αρχική ατμόσφαιρα του κόσμου. Ο ίδιος ο Μίλλερ τελικά παραδέχτηκε την ακυρότητα του πειράματός του.

Οι προσπάθειες όλων των επιστημόνων που ασχολήθηκαν τον 20ο αιώνα να αιτιολογήσουν την καταγωγή της ζωής κατέληξαν σε αποτυχία. Ο Τζέφρι Μπέιντα, καθηγητής γεωχημείας και μια από τις ηγετικές μορφές ανάμεσα στους οπαδούς της θεωρίας της εξέλιξης, παραδέχεται το γεγονός αυτό τον Φεβρουάριο του 1998 στη “Γη”, ένα από τα ευρέως αναγνωρισμένα περιοδικά της πνευματικής παραγωγής της εξελικτικής επιστήμης:

Σήμερα, καθώς αφήνουμε πίσω μας τον εικοστό αιώνα, εξακολουθούμε να βρισκόμαστε αντιμέτωποι με ένα από τα μεγαλύτερα άλυτα προβλήματα που είχαμε όταν μπήκαμε στον εικοστό αιώνα. Πώς άρχισε η ζωή στη Γη; (Jeffrey Bada, Earth, Feb. 1998)

Το μεγαλύτερο αδιέξοδο που αντιμετωπίζει η εξέλιξη είναι η απίστευτα πολύπλοκη δομή του ζώντος κυττάρου.
Κάθε ζωντανό πλάσμα στη γη αποτελείται από κύτταρα μεγέθους περίπου ενός εκατοστού του χιλιοστού. Κάποιοι ζωντανοί οργανισμοί αποτελούνται από ένα και μόνο κύτταρο. Ωστόσο, ακόμα κι αυτοί οι μονοκύτταροι οργανισμοί είναι αξιοθαύμαστα πολύπλοκοι στη σύνθεσή τους. Διαθέτουν πολύπλοκους οργανισμούς προκειμένου να μπορέσουν να επιβιώσουν, και ακόμα μικρούς μηχανισμούς κίνησης ώστε να μπορούν να εξασφαλίζουν την κίνηση.
Την εποχή του Δαρβίνου, αυτή η πολυσύνθετη δομή του κυττάρου ήταν άγνωστη. Μέσα από μικροσκόπια περιορισμένων ικανοτήτων, οι επιστήμονες έβλεπαν τα κύτταρα ως κάτι περισσότερο από κηλίδες, χωρίς κάποια ιδιαίτερα χαρακτηριστικά. Παρόλα αυτά, τα ισχυρά ηλεκτρονικά μικροσκόπια που εφευρέθηκαν γύρω στα μέσα του 20ου αιώνα άρχισαν να αποκαλύπτουν πόσο πολύπλοκο και οργανωμένο είναι στην πραγματικότητα ένα ζωντανό κύτταρο. Αποκάλυψαν μια οργάνωση που δεν μπορούσε να αποτελεί αποτέλεσμα μιας σύμπτωσης.

Ένα ζωντανό κύτταρο αποτελείται από χιλιάδες μικροσκοπικά τμήματα που λειτουργούν σε κατάσταση αρμονίας. Και για να μιλήσουμε συγκριτικά, στο εσωτερικό του κυττάρου υπάρχουν σταθμοί ενέργειας, εργοστάσια υψηλής τεχνολογίας, μια πολύπλοκη τράπεζα δεδομένων, τεράστια αποθηκευτικά συστήματα, εξελιγμένα συστήματα διύλισης καθώς και μια φαινομενικά ενσυνείδητη κυτταρική μεμβράνη που ελέγχει τι εισέρχεται και τι εξέρχεται του κυττάρου.

Για να μπορέσει το κύτταρο να επιβιώσει, όλα αυτά τα κυτταρικά όργανα πρέπει να υπάρχουν ταυτόχρονα. Είναι αδύνατο ένα τόσο δαιδαλώδες και πολύπλοκο σύστημα να έχει προκύψει ως αποτέλεσμα συμπτώσεων.
Στη σημερινή εποχή, ακόμα και το πλέον έμπειρο εργαστήριο δεν έχει κατορθώσει να παράγει ένα και μοναδικό ζωντανό κύτταρο από άβια ύλη. Πραγματικά, αυτό αναγνωρίζεται ότι είναι αδύνατο και οι προσπάθειες να παραχθούν ζωντανά κύτταρα από άβια ύλη έχουν εγκαταλειφθεί.

Η θεωρία όμως της εξέλιξης ισχυρίζεται ότι αυτό το σύστημα, το οποίο ο άνθρωπος που διαθέτει την ευφυΐα, τις γνώσεις και την τεχνολογία δεν μπορεί να καταφέρει να αναπαράγει, άρχισε να υφίσταται από σύμπτωση. Ο Σερ Φρεντ Χόιλ, ένας εξέχων άγγλος μαθηματικός και αστρονόμος, εξηγεί την αδυνατότητα αυτού χρησιμοποιώντας ένα παράδειγμα:

Την πιθανότητα οι μορφές ανώτερης ζωής να έχουν προέλθει από απλή σύμπτωση μπορεί κανείς να την συγκρίνει με την περίπτωση ενός ανεμοστρόβιλου ο οποίος σαρώνοντας ένα νεκροταφείο από παλιοσιδερικά θα ήταν σε θέση να συναρμολογήσει ένα Boeing 747 από τα υλικά που θα έβρισκε σ΄ αυτό. (Fred Hoyle, Nature, 12 Nov. 1981)
Η σύγχρονη βιοχημεία έχει επίσης αποκαλύψει το αφάνταστα πολύπλοκο μοντέλο του μορίου του DNA. Η δομή το μορίου του DNA ανακαλύφθηκε από δύο επιστήμονες, τον Τζέιμς Γουότσον και τον Φράνσις Κρικ, το 1955. Η ανακάλυψή τους απέδειξε ότι η ζωή ήταν ακόμα πιο πολύπλοκη από ότι είχε οραματιστεί κανείς μέχρι τότε. Όντας ο ίδιος ένα καταξιωμένος επιστήμονας της εξελικτικής θεωρίας, ο Φράνσις Κρικ, στον οποίο απονεμήθηκε το βραβείο Νόμπελ για την ανακάλυψη αυτή, έφτασε να παραδεχθεί ότι μια δομή όπως αυτή του DNA δεν υπήρχε περίπτωση να είχε προκύψει από σύμπτωση.
Το DNA είναι ένα γιγαντιαίο μόριο που βρίσκεται μέσα στον πυρήνα ενός κυττάρου. Κάθε λεπτομέρεια της φυσικής και φυσιολογικής σύστασης ενός ζώντος οργανισμού είναι κωδικοποιημένη μέσα σε αυτόν τον διπλό έλικα. Όλες οι πληροφορίες σχετικά με τον οργανισμό μας, από το χρώμα των ματιών μας μέχρι τη δομή των εσωτερικών μας οργάνων και τη μορφή και τις λειτουργίες των κυττάρων μας προγραμματίζονται σε τομείς που ονομάζονται «γονίδια» μέσα στο DNA.

Ο κώδικας του DNA αποτελείται από μια ακολουθία τεσσάρων διαφορετικών «βάσεων». Αν θεωρήσουμε ότι κάθε μία από αυτές τις βάσεις είναι ένα γράμμα, το DNA μπορεί να παραλληλιστεί με μια τράπεζα δεδομένων που αποτελείται από ένα αλφάβητο από τέσσερα γράμματα. Όλες οι πληροφορίες που σχετίζονται με έναν ζώντα οργανισμό αποθηκεύονται μέσα σε αυτή την τράπεζα δεδομένων.

Αν επιχειρούσαμε να καταγράψουμε όλα αυτά τα στοιχεία που περιέχονται στο DNA, θα χρειαζόμαστε εκατομμύρια περίπου σελίδων. Αυτό ισοδυναμεί με μια εγκυκλοπαίδεια σαράντα φορές μεγαλύτερη από την Εγκυκλοπαίδεια Britannica, που αποτελεί μια από τις μεγαλύτερες μοναδικές συλλογές πληροφοριών. Αυτές όμως οι καταπληκτικές πληροφορίες αποθηκεύονται στον μικροσκοπικό πυρήνα των κυττάρων μας διαθέτοντας ένα μέγεθος που είναι σχεδόν ίσο με το ένα χιλιοστό του χιλιοστόμετρου.

Φυσικά, μια τέτοια εκπληκτική δομή δεν θα μπορούσε ποτέ να έχει δημιουργηθεί από σύμπτωση.
Η θεωρία της εξέλιξης που εκλαμβάνει τη ζωή ως το αποτέλεσμα απλών συμπτώσεων και τυχαίων γεγονότων δεν μπορεί να εξηγήσει τα πάντα όταν έχει μπροστά της να αντιμετωπίσει την απίστευτη πολυπλοκότητα του DNA.
Είναι προφανές ότι το DNA, το κύτταρο και όλοι οι ζώντες οργανισμοί είναι τα δημιουργήματα μιας ανώτερης και τέλειας δημιουργίας. Και δεδομένου ότι μια τέτοια δημιουργία υπάρχει πραγματικά, τότε θα πρέπει επίσης να υπάρχει κι ένας Δημιουργός, ο οποίος διαθέτει αιώνια δύναμη, γνώση και σοφία.

Όποιο ζωντανό πλάσμα παρατηρούμε στη φύση, βλέπουμε ιδίοις όμμασι τι σπουδαία δύναμη έχει ο Δημιουργός. Κάθε ένα από τα εκατομμύρια ζωντανά πλάσματα και είδη στη φύση αποτελεί ένα αριστούργημα. Και όπως κάθε αριστούργημα, μας συστήνουν τον καλλιτέχνη στον οποίο χρωστούν την ύπαρξή τους. Αυτός είναι ο Κύριος της γης , των ουρανών και όλων όσων παρεμβάλλονται μεταξύ τους.