Να αποδέχεσαι ο,τι σου φέρνει ο Allah

Ο Saad Bin Abi Waqqas, ένας συνοδός του Προφήτη, ειρήνη σ’ αυτόν, ήρθε στην πόλη Μέκκα, ενώ είχε τυφλωθεί. Ήρθε πολύς κόσμος ζητώντας του να κάνει μια παράκληση στον Allah για διάφορες ανάγκες του. Ήταν γνωστό πως ο Saad είχε πάντα ανταπόκριση στις παρακλήσεις του. Ένας νεαρός τον ρωτάει: “θείε, αφού έχεις ανταπόκριση στις παρακλήσεις σου και μια που κάνεις παρακλήσεις για τον κόσμο, γιατί δεν κάνεις παράκληση για τον εαυτό σου ώστε να ξανααποκτήσεις την όραση σου;” ο Saad χαμογέλασε στον νεαρό λέγοντας του: “παιδί μου: η μοίρα του Allah είναι προτιμότερη από την όραση μου”.

Οι πιστοί αποδέχονται πλήρως τη μοίρα που φέρνει ο Κύριος τους, στον βαθμό που την προτιμάνε παρά τη θέληση τους. Μάλιστα δεν επιθυμούν τίποτα άλλο.

Ο Oumar Bin Abdul Azizi (681-720 Μ.Χ) είπε: “δεν επιθυμώ τίποτα άλλο παρά μόνο ό,τι κρίνει ο Ύψιστος Allah”.

عمر بن عبد العزيز: ما لي هوىً في شيء سوى ما قضى الله عز وجل

Ο Προφήτης ζητούσε από τον Allah να του χαρίσει την αποδοχή της μοίρας. Ο Προφήτης ζητούσε από τον Allah πάντα τα ανώτερα πράγματα.

Η αποδοχή της μοίρας που μας φέρνει ο Allah σημαίνει την τέλεια υπομονή που δεν συνοδεύεται από κανένα παράπονο ή δυσαρέσκεια. Όσον αφορά τα θρησκευτικά πράγματα, οι πιστοί προσπαθούν πάντα να προχωρήσουν και να είναι καλύτεροι.

Ο Oumar bin Al Khattab, δεύτερος χαλίφης του Προφήτη, έγραψε σε μια επιστολή του προς τον Abu Mousa al Ashaari λέγοντας: “όντως, ολόκληρη η καλοσύνη βρίσκεται στην αποδοχή της μοίρας. Οπότε αν μπορείς, να την αποδεχτείς, αλλιώς κάνε υπομονή”.

عمر يكتب إلى أبي موسى الأشعري “أما بعد، فإن الخير كله في الرضا، فإن استطعت أن ترضى وإلا فاصبر“.

Η ρήση του Oumar δηλώνει ρητά πως η αποδοχή είναι μια ανώτερη θέση από τη θέση της υπομονής. Γιατί η υπομονή μπορεί να συνοδεύεται από κάποια παράπονα, ενώ η αποδοχή της μοίρας συνοδεύεται από πλήρη ικανοποίηση προς όσα μας φέρνει ο Allah.

Ο σοφός Loukman, δίνοντας στον γιο του μια χρυσή συμβουλή, είπε: “σου συνιστώ κάποια πράγματα που σε φέρνουν κοντά στον Allah και σε απομακρύνουν από τον θυμό του: να λατρεύεις τον Allah και να μην έχεις κανένα συνέταιρο σ’ αυτόν και να αποδέχεσαι την κρίση-μοίρα του Allah όποτε σε ικανοποιεί και όποτε σε λυπεί”.

من وصايا لقمان لولده: “أوصيك بخصال تقربك من الله وتباعدك من سخطه:

أن تعبد الله لا تشرك به شيئًا، وأن ترضى بقدر الله فيما أحببت وكرهت“.

Είναι δεδομένο πως όποιος συνηθίσει τον εαυτό του στο να αποδέχεται την κρίση του Allah με υπομονή, θα ζήσει με λιγότερες ανησυχίες, λιγότερους φόβους και λιγότερες λύπες.

Το Quran εξηγεί αυτήν την έννοια με μια πρόταση: “όποιος κάνει καλές πράξεις –είτε είναι άνδρας ή γυναίκα– κι είναι πιστός θα τον κάνουμε να ζει μια καλή και αγνή ζωή”. Quran. 16.97. Μερικοί γνώστες του Ισλάμ επεξήγησαν πως η καλή ζωή που αναφέρει το άνωθεν εδάφιο είναι η ζωή με την αποδοχή της θέλησης του Allah.

.من عمل صالحا من ذكر أو أنثى وهو مؤمن فلنحيينه حياة طيبة 

سورة النحل. 97

Αποδοχή της θέλησης του Κύριου μας σημαίνει πως για μας τα αγαθά και οι δοκιμασίες είναι ίσες, αφού είναι όλα επιλογή και θέληση Του. Σημαίνει επίσης, να μην μάχεσαι με τον ανθρώπους για λόγους ανταγωνισμού στα εγκόσμια πράγματα. Η τρίτη έννοια είναι η απαλλαγή από την εμμονή στην αναζήτηση όσων εγκοσμίων βρίσκονται στα χέρια των συνανθρώπων μας.

Όταν ο Allah σου στερήσει κάτι, αυτό σημαίνει ότι σου δίνει…

Λέει ο Soufian al Thaouri, γνωστός μουσουλμάνος θεωρητικός: “Η στέρηση εκ μέρους Του αποτελεί χορήγηση. Επειδή δεν στερεί λόγω έλλειψης γενναιοδωρίας, ούτε επειδή δεν έχει να σου δώσει, αλλά επειδή κοιτά για το καλό του δούλου Του. Έτσι τον στέρησε για καλό του, αφού ο Allah δεν κρίνει κάτι για τον δούλο του που δεν είναι για το καλό του, είτε του αρέσει, είτε τον δυσαρεστεί. Ο δούλος όμως, λόγω άγνοιας του, δεν θεωρεί χορήγηση και αγαθό παρά μόνο τις άμεσες απολαύσεις, μα εάν είχε αποκτήσει περισσότερες γνώσεις θα είχε θεωρήσει ό,τι κρίνει ο Κύριος του ως αγαθά, προσφορές και ευεξία.

سفيان الثوري: مَنْعُه عطاء. وذلك أنه لم يمنع عن بُخل ولا عدم،

وإنما نظر في خير عبده المؤمن، فمنعه اختيارًا وحُسْنَ نظر.
فإن الله لا يقضي لعبده المؤمن قضاء إلا كان خيرًا له، ساءه القضاء أو سره.

لكن لجهل العبد فهو لا يعد العطاء إلا ما التذَّ به في العاجل

ولو رزق من المعرفة حظًا وافرًا لعدَّ جميع ما قضاه الله نعمة وعطاء وعافية.