Η επιρροή του Ισλαμικού Καλέσματος στην Ευρώπη -3
Λόγω του μεγάλου αριθμού αυτών που μιλούσαν τα αραβικά σ’ εκείνες τις κοινωνίες, έγινε επίσημη γλώσσα σε κάποιες περιοχές τις Ευρώπης
Η επίδραση της αραβικής γλώσσας στους χριστιανούς:
Κάποιοι σταυροφόροι που ήρθαν από την Ευρώπη και έζησαν κάποιο διάστημα της ζωής τους στις ισλαμικές χώρες, είχαν μάθει την αραβική γλώσσα, και την πήραν μαζί τους στις χώρες τους. Μια γλώσσα που είναι φορτισμένη με ισλαμικές ιδέες που δεν είχαν γνωρίσουν πριν, και τις μετέφεραν στις κοινωνίες τους στην Ευρώπη. Λόγω του μεγάλου αριθμού αυτών που μιλούσαν τα αραβικά σ’ εκείνες τις κοινωνίες, έγινε επίσημη γλώσσα σε κάποιες περιοχές τις Ευρώπης. Στη Σικελία, η αραβική γλώσσα, ήταν μια από τις τρείς επίσημες γλώσσες του κράτους, μαζί με τα Λατινικά και τα Ελληνικά. Σε μερικές περιοχές, όπου κυριαρχούσαν φανατικοί χριστιανοί, όπως το Τολέδο και την Κόρδοβα, και στις βορειοδυτικές περιοχές, συνυπήρχαν δυο γλώσσες, η ισπανική και η αραβική. Μάλιστα, κάποιοι φανατικοί διανοούμενοι, εξέφρασαν τη λύπη τους, επειδή οι ισπανοί εγκαταλείψαν τη λατινική και έτρεφαν μεγάλο πάθος για την αραβική γλώσσα και κουλτούρα.
Η εκμάθηση της αραβικής δεν ήταν διαδεδομένη ανάμεσα στα λαϊκά στρώματα, αλλά πολλοί ηγέτες τη μάθαιναν για να γνωρίσουν από κοντά τον ισλαμικό πολιτισμό. Απ αυτούς σύμφωνα με τον άραβα ιστορικό Ιμπν Τζουμπέιρ- ήταν ο Ρότζερος ο Β΄ και ο Φρειδερίκος ο Β΄ στη Σικελία. Ένα γεγονός που ώθησε έναν κληρικό στη σύνοδο της Βιέννης του 1311, να υποδείξει την ίδρυση έξι σχολών στην Ευρώπη, για την εκμάθηση των ανατολικών γλωσσών. Και χάρη στις προσπάθειες των μουσουλμάνων να διαδώσουν την αραβική γλώσσα στην Ευρώπη, εκατοντάδες αραβικές λέξεις εισχώρησαν στις ευρωπαϊκές γλώσσες, κυρίως στην αγγλική και την ισπανική.
Χάσιμο της εμπιστοσύνη στον Πάπα και τον κλήρο:
Η εκκλησία κυριαρχούσε σε όλες τις λεπτομέρειες της καθημερινής ζωής στην Ευρώπη, πολεμώντας κάθε προσπάθεια από βασιλείς ή διανοουμένους να περιοριστεί η κυριαρχία αυτή. Στο σημείο που όλη η θρησκευτική εξουσία, καθώς και η πολιτική, ήταν στα χέρια του πάπα. Μέχρι που κάποιοι τον ονόμασαν βασιλιά των βασιλιάδων. Ο πάπας, είχε το δικαίωμα να επιβάλει φόρους στους υπηκόους των βασιλιάδων της ηπείρου. Χρησιμοποιώντας τα συγχωροχάρτια ως εργαλείο πίεσης απέναντι στους αντιφρονούντες του.
Αυτή η εκκλησιαστική κυριαρχία, μειώθηκε σημαντικά μετά από τη λήξη των σταυροφοριών. Ένας δυτικός συγγραφέας, έλεγε ότι «η εξουσία της εκκλησίας μεγάλωσε και έφτασε στο απόγειο της με την πρώτη σταυροφορία, αλλά άρχισε να συρρικνωθεί με τις επόμενες σταυροφορίες». Πράγμα που αποδεικνύει την επιρροή που άσκησαν η μουσουλμάνοι εκείνη την εποχή, μέσω των αποστολών, των πρεσβειών και των συναντήσεων, για να μειωθεί η κυριαρχία και η εξουσία της εκκλησίας, στο σημείο που να χάσει ο κόσμος την εμπιστοσύνη του στον πάπα και τον κλήρο. Για παράδειγμα, όταν κάποιοι κληρικοί κάλεσαν τον κόσμο για μια νέα σταυροφορία, ο κόσμος τους κορόιδευε. Μερικοί μάλιστα μοίρασαν ελεημοσύνη στο όνομα του Μουχάμμαντ περιπαίζοντας την ιδέα των κληρικών και συμβολίζοντας τη νίκη του Μουχάμμαντ στον χριστό κατά τις σταυροφορικές εκστρατείες. Μερικοί διανοούμενοι και συγγραφείς, άρχισαν ταυτόχρονα να ασκούν σκληρή κριτική σε κάποιες εκκλησιαστικές ιδέες, όπως την Τριάδα, το Μυστικό Δείπνο και τα Συγχωροχάρτια, επηρεασμένοι από τις ιδέες των μουσουλμάνων διανοούμενων και συγγραφέων.
Κάποιες θρησκευτικές ομάδες στην Ευρώπη, καλούσαν τον κόσμο να πολεμήσει τη διαφθορά που εισχώρησε στους κόλπους της εκκλησίας, και του κλήρου. Ένας κληρικός στην Οξφόρδη, εναντιώθηκε, μαζί με τους οπαδούς του, σε κάποιες χριστιανικές δογματικές ιδέες, στο σημείο που έλεγαν ότι η μετάληψη στο βωμό δεν είναι παρά παγανιστική τελετή.
’λλος διανοούμενος που έζησε στην ίδια εποχή, ονόματι Αμπελάρ, προσπάθησε να ερμηνεύσει το χριστιανικό δόγμα ορθολογικά, προσελκύοντας αρκετούς οπαδούς. Γεγονός που εξόργισε τον κλήρο, ο ποίος τον ανακοίνωσε αποστάτη.
Ο ίδιος όμως, κατηγόρησε τους κληρικούς ότι κηρύττουν μη λογικές ιδέες που δεν κατανοούν οι ίδιοι.
Ο συγγραφέας του βιβλίου «Ιστορία του Πολιτισμού», αναφέρθηκε στο μεγάλο αριθμό εκείνων που αμφιβάλανε την αυθεντικότητα πολλών δογμάτων και ιεροτελεστιών της εκκλησίας, επηρεασμένοι σε μεγάλο βαθμό, από τα μεταφρασμένα στις ευρωπαϊκές γλώσσες, αραβικά βιβλία. Καθώς παρατηρεί επίσης, ότι στην Ευρώπη υπήρχε μια μικρή μειοψηφία από άπιστους ή άθρησκους, η οποία αυξήθηκε θεαματικά μετά από την επαφή των ευρωπαίων με τους μουσουλμάνους κατά τις σταυροφορικές εκστρατείες το 13ο αι. και τη μετάφραση πολλών αραβικών βιβλίων στα λατινικά καθώς και την ανακάλυψη από τους ευρωπαίους της ισλαμικής θρησκείας, μιας σημαντικής θρησκείας, στους κόλπους της οποίας διέπρεψαν μεγάλοι άνδρες όπως ο Σαλαδίνος.
Ένας άλλος δυτικός συγγραφέας, αναφέρεται στην συρρίκνωση της επίδρασης της εκκλησίας στην Ευρώπη, και την αποτυχία του Πάπα Νικόλαου στο να ξεσηκώσει τη δύση μετά από την κατάκτηση της Τρίπολης (Λιβάνου) από τους μουσουλμάνους, καθώς ήταν τελείως αδύναμος μετά από την καταστροφή της ’κκα. Μια αδυναμία που έγκειται στη συρρίκνωση της επιρροής της εκκλησίας πάνω στην ευρωπαϊκή κοινωνία, μια επιρροή που ήταν σχεδόν απόλυτη όταν ξεκίνησαν οι σταυροφορίες, στο να συγκεντρώσει όλες τις δυνάμεις αυτής της κοινωνίας εναντίον των μουσουλμάνων.