Αμπου Δαρ Αλ Γιφαρι – Μερος 2
Ο Προφήτης μια φορά ρώτησε τον Αμπου Δαρ, «Ω Αμπου Δαρ, τι θα έκανες αν έβλεπες μια εποχή όπου οι στρατηγοί μονοπωλούν τα λάφυρα του πολέμου;» Απάντησε, «Ορκίζομαι στον Αλλάχ που σε έστειλε με την αλήθεια, θα τους χτυπούσα με το ξίφος μου.» Ο Προφήτης του είπε, «Να σε καθοδηγήσω προς κάτι καλύτερο; Να είσαι υπομονετικός μέχρι να με συναντήσεις.» Γιατί ο Προφήτης τον ρώτησε αυτή την ερώτηση; Στρατηγοί, χρήματα; Ήταν ένας λόγος στον οποίο ο Αμπου Δαρ θα αφιέρωνε τη ζωή του και το πρόβλημα που θα συναντούσε στην κοινωνία στο μέλλον. Ο Προφήτης το γνώριζε και για αυτό του έκανε αυτή την ερώτηση για να του δώσει και την ανάλογη συμβουλή. Ο Αμπου Δαρ δε ξέχασε τη συμβουλή του Προφήτη και δε κουβάλησε το σπαθί εναντίον τους, αλλά ταυτόχρονα δεν παρέμεινε σιωπηλός και δεν τους άφησε να επαναπαυθούν.
Η εποχή του Προφήτη, του Αμπου Μπακρ, και του Ομαρ, δεν άφησε περιθώρια για τους λαίμαργους για να ικανοποιήσουν αυτή τους την επιθυμία. Όσο ζούσε ο Ομαρ, οι Μουσουλμάνοι κυβερνήτες και ακόμα και οι πλούσιοι αναγκάζονταν να ζουν μια ταπεινή, δίκαιη και ολιγαρκή ζωή. Κανένας κυβερνήτης (Ιρακ, Συρία, Υεμένη, ή οπουδήποτε αλλού) δεν θα έτρωγε ποτέ ένα γλυκό που δεν ήταν προσιτό στους απλούς ανθρώπους χωρίς αυτή η είδηση να φτάσει στον Ομαρ, που αμέσως διέταζε τον κυβερνήτη να παρουσιαστεί στη Μεδίνα και να αντιμετωπίσει σκληρή τιμωρία.
Ωστόσο με την πάροδο του χρόνο και με την πληθώρα των κατακτήσεων κι άλλες περιοχές τέθηκαν υπό την εξουσία των μουσουλμάνων. Επιθυμίες και φιλοδοξίες άρχισαν να έρχονται στην επιφάνεια και ο Αμπου Δαρ σε αυτά τα γεγονότα είδε έναν επικείμενο κίνδυνο.
Ο Προφήτης πέθανε με μια ασπίδα ενώ βουνά από λάφυρα θα μπορούσαν να ήταν στη διάθεσή του.
Έτσι ο Αμπου Δαρ κίνησε να αντιμετωπίσει κυβερνήτες, τους πλούσιους, και όλους αυτούς που λάτρευαν την επίγεια ζωή και βασίζονταν σε αυτή. Πήγε σε όλα τα κέντρα πλούτου και εξουσίας και όπου πήγαινε μαζεύονταν ο κόσμος, σε σημείο που σύντομα έγινε γνωστός και το όνομα του έφτασε στα χείλη ανθρώπων που δεν τον είχαν συναντήσει ποτέ.
Όταν λοιπόν πήγε στη Συρία, όπου ο Μουάουια κυβερνούσε ένα από τα πιο γόνιμα κομμάτια γης στον Ισλαμικό κόσμο, είδε τον τρόπο με τον οποίο τα χρήματα μοιράζονταν απρόσεκτα και οι εξουσίες που δίνονταν σε μερικά άτομα. Έτσι ρώτησε τον Μουάουια για την περιουσία του και για το τι είχε πριν και μετά που ήλθε στην εξουσία. Έπειτα είπε:
«Ναι, εσείς είστε! Το Κοράνι αποκαλύφθηκε σε εσάς και εσείς είστε που το βιώσατε με τον Προφήτη.»
Δε μπορείτε να βρείτε αυτό το εδάφιο: « Ω Εσείς που πιστέψατε. Είναι πολλοι οι ιερείς και οι αναχωρητές (μοναχοί) που παίρνοτνας άδικα τις περιουσίες την ανθρώπων, κι απομακρύνουν τους εαυτούς τους και τους άλλους απο το Δρόμο του Αλλάχ. Είναι εκείνοι που συσσωρεύουν χρυσάφι και ασήμι, και δεν το ξοδεύουν υπερ του Αλλαχ. Ανάγγειλε σε αυτούς σκληρή τιμωρία. Την Ημέρα που θα λιώνουν ( ο χρυσός και το ασήμι ) στη φωτιά της κόλασης και καυτηριάζονται με αυτά τα μέτωπά τους οι πλευρές τους και οι πλάτες του – απο την αναζωπύρωση της φωτιάς της Κόλασης θα πουν: Αυτός είναι ( ο θησαυρός) που θάβετε για τον εαυτό σας – δοκιμάστε ( λοιπόν) την αμοιβή για ό,τι μαζεύατε!»9:34-35
Ο Ουθμάν, ο χαλίφης, αργότερα κάλεσε τον Αμπου Δαρ στη Μεδίνα. Ο Ουθμάν του είπε: «Μείνε εδώ κοντά μου. Και θα σου δωθούν ευλογίες μέρα και νύχτα.» Ο Αμπου Δαρ τότε απάντησε, «Δεν χρειάζομαι τον κόσμο σου.»
Πράγματι ήταν από τους ανθρώπους που αφιέρωσε τη ζωή του στο να δίνει και όχι να λαμβάνει! Ζήτησε από τον Χαλίφη Ουθμάν να του επιτρέψει να πάει στην Αρ-Ραμπαντα και του επέτρεψε. Έμεινε κοντά στον Αλλάχ και στον Προφήτη Του με έναν πολύ ειλικρινή τρόπο, πάντα κρατώντας στην ψυχή του την συμβουλή του Προφήτη να μην κουβαλήσει ποτέ ένα σπαθί.
Μια μέρα, ενώ βρισκόταν στην Αρ- Ραμπάντα, μια ομάδα από την Κούφα πήγε για να του ζητήσει να σηκώσει το λάβαρο της επανάστασης ενάντια στον χαλίφη. Τους έδιωξε λέγοντας: «Μα τον Θεό, αν ο Ουθμάν με σταυρώσει σε ένα βουνό, θα υπάκουα υπομονετικά γιατί η ανταμοιβή του Αλλάχ θα με περίμενε. Και αν με ανάγκαζε να περπατήσω από το ένα μέρος του ορίζοντα στο άλλο, θα υπάκουα υπομονετικά, γιατί η ανταμοιβή του Αλλάχ θα με περίμενε, και θα το εβλεπα σαν το καλύτερο για μένα. Και αν με αναγκαζε να πάω πίσω στο σπίτι μου, θα υπάκουα υπομονετικά, , γιατί η ανταμοιβή του Αλλάχ θα με περίμενε, και θα το εβλεπα σαν το καλύτερο για μένα.»
Μια φορά όταν του προσφέρθηκε να γίνει κυβερνήτης του Ιράκ, είπε, «Μα τον Θεό, ποτέ δε θα με δελεάσετε με τον κόσμο σας.»
Ένας από τους συντρόφους του τον είδε να φοράει ένα παλιό ρούχο και τον ρώτησε: «Δεν έχεις άλλο; Σε είδα πριν μερικές μέρες με δυο άλλα ρούχα στα χέρια σου.»
Ο Αμπου Δαρ είπε: «Τα έδωσα σε κάποιον που τα χρειαζόταν πιο πολύ από μένα.»
Ο φίλος του είπε: «Μα τον Αλλάχ, τα χρειάζεσαι!»
Ο Αμπου Δαρ απάντησε: «Είθε ο Αλλάχ να μας συγχωρέσει. Δοξάζεις αυτή τη ζωή! Δε μπορείς να δείς πως φοράω ένα ρούχο; Και έχω ένα ακόμα για την προσευχή της Παρασκευής. Επίσης έχω μια κατσίκα που αρμέγω και ένα γαϊδούρι που καβαλάω. Υπάρχει καλύτερη ευλογία;»
Μια φορά είπε: «Ο φίλος μου ( ο Προφήτης) με συμβούλεψε να κάνω εφτά πράγματα:
- Να αγαπώ τους φτωχούς και να τους πλησιάζω.
- Να κοιτάζω αυτούς που είναι κατώτεροι και όχι αυτούς που είναι ανώτεροι.
- Μου ζήτησε να μην ζητιανεύω για τίποτα.
- Να είμαι καλός με τους συγγενείς μου.
- Να λεω την αλήθεια όσο πικρή κι αν είναι αυτή.
- Να μην φοβάμαι την κριτική.
- Και να λέω συχνά «Δεν υπάρχει δύναμη εκτός από αυτή του Αλλάχ.»
Ενώ κόντευε να πεθάνει η γυναίκα του ήταν δίπλα του και έκλαιγε. Τη ρώτησε, « Γιατί κλαίς;» Αυτή απάντησε, «Πεθαίνεις και δεν έχω ένα ρούχο που είναι αρκετό για τύλιγμα(σάβανο).» Χαμογέλασε και της είπε, «Ηρέμησε. Μην κλαίς. Ακουσα τον Προφήτη μια φορά που είπε, «’Ένας από εσάς θα πεθάνει σε μια έρημη γη και μια ομάδα πιστών θα τον δουν.» Όλοι αυτοί που ήταν μαζί μου, όταν είπε αυτή τη φράση ο Προφήτης, πέθαναν. Κανείς δεν έμεινε εκτός από εμένα. Μα τον Αλλάχ, δεν έχω πει ψέματα στη ζωή μου.» Έτσι απεβίωσε.
Ένα καραβάνι πέρασε από εκεί με τον Αμπντουλλάχ Ιμπν Μασουντ. Είδε τη σκηνή (με τον Αμπου Δαρ και τη γυναίκα του να κλαίει από δίπλα του) πριν καν να πλησιάσει. Είχε μόλις πλησιάσει όταν κατάλαβε πως ο νεκρός ήταν ο Αμπου Δαρ και τα δάκρυά του άρχισαν να κυλούν ακατάπαυστα. Θυμήθηκε τα λόγια του Προφήτη: «Θα περπατήσεις μόνος, θα πεθάνεις μόνος και θα αναστηθείς μόνος σου.»
Ο Προφήτης είχε πει την παραπάνω φράση όταν κατά τη μάχη του Ταμπουκ και ενώ οι μουσουλμάνοι περπατούσαν αντιμετώπισαν πολλή ζέστη και δυσκολίες. Μια μέρα ενημέρωσαν τον Προφήτη πως ο Αμπου Δαρ είχε μείνει πίσω και η καμήλα του προχωρούσε αργά. Είχε γίνει αδύναμη κάτω από την πίεση της πείνας, της δίψας και της ζέστης. Στο τέλος, ο Αμπου Δαρ την άφησε, πήγε τα υπάρχοντα του και κουβαλώντας τα στην πλάτη του, στην καυτή έρημο, βιάστηκε για να προλάβει τον Προφήτη και τους συντρόφους του. Όταν το πρωί οι Μουσουλμάνοι σταμάτησαν να ξεκουραστούν είδαν ένα σύννεφο σκόνης από μακριά και από πίσω του μπορούσαν να δουν έναν άνθρωπο.
Είπαν στον Προφήτη, «Ω Προφήτη του Αλλάχ, είναι κάποιος που περπατάει μόνος του.»
Ο Προφήτης είπε, «Είναι ο Αμπου Δαρ.» Είχε μόλις φτάσει στον Προφήτη, κουρασμένος και σέρνοντας πονεμένα τα πόδια του όταν ο Προφήτης είπε: « Ο Αλλάχ θα δείξει έλεος στον Αμπου Δαρ. Θα περπατήσει μόνος, θα πεθάνει μόνος και θα αναστηθεί μόνος.»
Πάνω από είκοσι χρόνια πέρασαν από εκείνο το γεγονός και ο Αμπου Δαρ πέθανε στην Αρ-Ραμπαντα και έμεινε στην ιστορία γνωστός για την γενναία αντίστασή του και τον ασκητισμό του.