Υπήρξαν κάποια άτομα από την φυλή Κουραϊς που εναντιώθηκαν σκληρά στο Ισλάμ και έβλαψαν άσχημα όσους ήταν Μουσουλμάνοι, στον βαθμό που ο Προφήτης έκανε παράκληση στον Αλλάχ να τους τιμωρήσει.
Όμως η διδασκαλία του Κορανίου είναι εντελώς διαφορετική. Για αυτόν τον λόγο παραδόθηκε αυτό το εδάφιο: «Δεν κρίνεις εσύ τίποτα, δεν αποφασίζεις εσύ για την μοίρα κανενός. Ο Αλλάχ αποφασίζει: είτε θα δείξει συγχώρεση σε κάποια ειλικρινή μεταμέλεια, είτε θα τιμωρήσει όσους είναι άδικοι». {Κοράνι. 3. 128}
Έτσι ο Προφήτης συνειδητοποίησε πως ο Ύψιστος Αλλάχ τον θέλει να μην κάνει παράκληση να τιμωρηθούν αυτοί οι άνθρωποι, αντιθέτως να το αφήσει στην κρίση του Αλλάχ.
Αυτό μας διδάσκει η ιστορία του Αμρ μπιν Αλ Ας.
Και όντως ο Αλλάχ τον καθοδήγησε στο ορθό δρόμο.
Ο Αμρ υπήρξε μουσουλμάνος που αγωνίστηκε για το Ισλάμ και θεωρείται ένας από τους ήρωές του.
Ασπάστηκε το Ισλάμ καθυστερημένα μαζί με τον Χάλιντ μπιν Αλ Ουαλίντ λίγο πριν την κατάκτηση είναι Μέκκας.
Η αρχή για αυτή την μεταστροφή συνέβη με τον βασιλιά της Αβησσυνίας που εκτιμούσε πολύ τον Αμρ λόγω των συχνών επισκέψεων και δώρων που του έφερνε ο τελευταίος. Σε μια επίσκεψη του Αμρ έγινε αναφορά στον Προφήτη Μουχάμμαντ που καλούσε τον κόσμο στον μονοθεϊσμό και στις καλές πράξεις.
Ο βασιλιάς απορούσε πως ο Αμρ δεν είχε πιστέψει στο Ισλάμ μέχρι τότε, αν και ο Μουχάμμαντ ήταν αληθινός προφήτης.
Ο Αμρ τον ρώτησε: «Είναι αλήθεια προφήτης;».
«Ναι. Κάνε αυτό που σου λέω. Μα Τω Θεό είναι ειλικρινής και πραγματικός προφήτης και θα επικρατήσει σε όσους του αντιπαρατίθενται» απάντησε ο βασιλιάς.
Μετά από αυτήν τη κουβέντα ο Αμρ επέστρεψε κατευθυνόμενος προς την Μεδίνα για να γίνει μουσουλμάνος.
Καθοδόν συναντήθηκε με τον Χάλιντ μπιν Αλ Ουαλίντ που ταξίδευε στην Μεδίνα για τον ίδιο σκοπό.
Όταν τον είδε ο Προφήτης χάρηκε και χαμογέλασε λέγοντας: «Η Μέκκα σας έστειλε τους πιο αξιόλογους άνδρες της».
Ο Χάλιντ προχώρησε και έδωσε τη δέσμευση του.
Ο Αμρ ήθελε να θέσει ως όρο να του συγχωρεθούν όσες αμαρτίες είχε διαπράξει στο παρελθόν.
«Δώσε τη δέσμευση, Αμρ. Το Ισλάμ σβήνει ό,τι του προηγείται» τον διαβεβαίωσε ο Προφήτης.
Ο Αμρ ασπάστηκε το Ισλάμ. Από δω και πέρα θα χρησιμοποιούσε το θάρρος και την ευφυΐα του στην υπηρεσία του Ισλάμ.
Όταν ο Προφήτης πέθανε, ο Αμρ ήταν διοικητής στην περιοχή Ομάν.
Στο χαλιφάτο του Ούμαρ (634-644 Μ.Χ), ο Αμρ έδειξε μεγάλη ευφυΐα και θάρρος στην κατάκτηση Συρίας και Αιγύπτου.
Ο Αμρ ήταν εκ φύσεως μεγαλοπρεπής, σαν να ήταν γεννημένος να είναι εμίρης.
Όταν τον είδε ο Ούμαρ μια φορά, είπε: «Μα δεν γινόταν ο Αμρ να ήταν τίποτα άλλο παρά μόνο Εμίρης».
Κι όταν έβλεπε κάποιον απλό άνθρωπο χτυπούσε τις παλάμες του και έλεγε: «Ο Δημιουργός αυτού του ανθρώπου και ο δημιουργός του Αμρ, είναι ο ίδιος, ο ένας θεός».
Ο Αμρ ήταν επίσης πολύ έμπιστος. Έτσι, τον διάλεξε ο Ούμαρ ως διοικητή στην Ιορδανία, στην Παλαιστίνη και στην συνέχεια στην Αίγυπτο.
Ο Ούμαρ ζητούσε από τους διοικητές του να είναι ολιγαρκείς και να είναι κοντά στον λαό. Όταν έμαθε ότι ο Αμρ έγινε λίγο υπερβολικός στον τρόπο ζωής του, του έστειλε τον Μουχάμμαντ μπιν Μάσλαμα και του ζήτησε να του αφαιρέσει την μισή περιουσία του και να την προσθέσει στο θησαυροφυλάκιο του κράτους.
Το έτος 43 μετά την Εγίρα πέθανε ο Αμρ στην Αίγυπτο, όπου ήταν διοικητής.
Εκείνες τις στιγμές έκανε τον απολογισμό της ζωής του:
«Στις αρχές της ζωής μου ήμουν άπιστος. Ήμουν και πολύ εχθρικός απέναντι στον Προφήτη. Οπότε, εάν πέθαινα τότε θα άξιζα την κόλαση.
Στην συνέχεια έδωσα όρκο πίστης στον Προφήτη, τότε δεν υπήρχε πιο αγαπητός άνθρωπος για μένα από Αυτόν. Κι αν με ρωτούσαν να τον περιγράψω, δεν θα μπορούσα να το κάνω, επειδή δεν μπορούσα να τον κοιτάξω από σεβασμό. Οπότε εάν πέθαινα τότε θα παρακαλούσα να είμαι από τους κατοίκους του παραδείσου.
Στην συνέχεια δοκιμάστηκα με την εξουσία και με άλλα πράγματα που δεν ξέρω αν θα είναι υπέρ μου ή εις βάρος μου…
Θεέ μου, εάν δεν με προλάβεις με το έλεός σου, θα είμαι από τους χαμένους.»…
Το πιο γνωστό μνημείο που άφησε ο Αμρ είναι το τζαμί που έχει το όνομά του. Είναι το πρώτο τζαμί που κήρυξε τον μονοθεϊσμό στην Αίγυπτο από τότε έως σήμερα.
