Απο τους μήνες ολόκληρου του χρόνου ο Αλλάχ διάλλεξε τέσσερις απο αυτούς και τους όρισε ως ιερούς.
Ένας απο τους μήνες αυτούς είναι ο Δούλ-Χίτζα, ο μήνας του σεληνιακού ημερολογίου κατα τον οποίον τελείται το χατζ, το προσκύνημα που λαμβάνει χώρα στα άγια εδάφη της Μάκκα και είναι ένας απο τους πέντε πυλώνες του Ισλαμ.
Οι δέκα πρώτες μέρες του ιερού αυτού μήνα έχουν ιδιαίτερη σημασία για τους Μουσουλμάνους και κατά την διάρκεια αυτών ενδείκνυται η νήστεια, η φιλανθρωπία και κάθε άλλη καλή πράξη.
Όπως ανέφερε ο Προφήτης, ειρήνη σ’αυτόν, “Δεν υπάρχουν καλύτερες πράξεις απο αυτές που τελούνται κατα τις δέκα πρώτες μέρες του Δουλ-Χίτζα”.
(al-Mu’jam al-Kabīr 10307, Ṣaḥīḥ al-Bukhārī 969)
Ανάμεσα σ’αυτές τις δέκα τιμημένες μέρες, υπάρχει μία, η οποία θεωρείται η πιο ιερή ολόκληρου του χρόνου και αυτή είναι η μέρα του Άραφα, η ένατη απο τις δέκα, αυτή που προηγείται της πρώτης μέρας του Έιντ.
Στο λόγο που έδωσε ο Προφήτης, ειρήνη σ’αυτόν, στο αποχαιρετιστήριό του χάτζ, είπε,
“Πράγματι, ο Αλλάχ καθάγιασε τις ζωές σας, τις περιουσίες σας, την τιμή σας , όπως την αγιότητα της ημέρας σας αυτής, στην πόλη σας αυτήν [δηλ. την Μάκκα], κατά τον μήνα σας αυτόν [δηλ. τον Δουλ Χίτζα].”
(Ṣaḥīḥ al-Bukhārī 6403, Ṣaḥīḥ Muslim 66)
Την αυγή αυτής της μέρας, οι προσκυνητές ξεκινάν την πορεία τους απο την Μίνα πορευόμενοι προς μια κοντινή πλαγιά που ονομάζεται Όρος Άραφα, περίπου είκοσι χιλιόμετρα ανατολικά της Μάκκα. Εκεί πρόκειται να σταθούν για το υπόλοιπο της ημέρας ζητώντας το έλεος του Κυρίου τους και την συγχώρεση Του.
Τα παρακάτω λόγια του Προφήτη, ειρήνη σ’αυτον, τονίζουν περαιτέρω την εξέχουσα σήμασια της μέρας αυτής:
“Δεν υπάρχει μέρα που ο Αλλάχ να ελευθερώνει απο την Φωτιά της Κόλασης περισσότερους δούλους Του, απο την μέρα του Άραφα. Έρχεται κοντά και υπερηφανεύεται για τους δούλους του στους αγγέλους λέγοντας: Τι ζήταν λοιπόν οι δούλοι μου;”
(Ṣaḥīḥ Muslim 1348)
Η πνευματική κατάσταση των προσκυνητών κατα την παραμονή τους στο όρος Άραφα, είναι τέτοια που δεν υπάρχει όμοια της. Προκείμενου να ζητήσουν συγχώρεση απο τον Αλλάχ οι δούλοι έρχονται αντιμέτωποι με τα λάθη και τις αμαρτίες τους αναγνωρίζοντάς τα, κάνοντας έναν απολογισμό της ζωής τους.
Βουτηγμένοι στον ιδρωτα και την σκονή, κάτω απο τον καυτό ήλιο που θυμίζει κάτι απο την αφόρητη ζέστη της Φωτιάς της Κόλασης, απο την οποία ζητάν απο τον Αλλάχ να τους σώσει, ελπίζουν στην άφεση των αμαρτιών τους.
Ολοκληρώνοντας τις τελετές του χατζ με επιτυχία, οι προσκυνητές επιστρέφουν πίσω στα σπίτια και την καθημερινότητα τους, αυτή τη φορά εξαγνισμένοι, σαν νεογέννητα μωρά.
Ωστόσο, για όλους εμάς που δεν μπορούμε να βρισκόμαστε την μέρα εκείνη στο Άραφα με το σώμα μας, μπορούμε να είμαστε εκεί με την καρδιά μας. Ο Αλλάχ μας ακούει απο όπου και αν Τον καλούμε.
Και όπως είπε ο Σουφιάν αθ-Θάουρι, όταν ρωτήθηκε την μέρα του Άραφα,
“Ω Σουφιάν, ποιός είναι αυτός αναμεσά μας τούτη τη μέρα, ο οποίος βρίσκεται στην χειρότερη θέση;”
Εκείνος απάντησε, ” Ο χειρότερος απο όλους μας αυτή την μέρα την οποία το έλεος του Αλλάχ κατέρχεται, είναι αυτός που νομίζει πως ο Άλλάχ δεν θα τον συγχωρέσει.”
