Οι συνοδοί του Προφήτη στη Μαντίνα
Σε λίγο καιρό μαζεύτηκαν εκατοντάδες Μουσουλμάνοι της Μέκκας στη νέα μικρή κοινωνία της Μαντίνα, όπου αρκετά σπίτια φιλοξενούσαν πολλές οικογένειες μαζί
Ο Προφήτης άρχισε σιγά σιγά να ετοιμάζει τους οπαδούς του για ένα ταξίδι αρκετά δύσκολο και επίπονο. Θα έπρεπε να εγκαταλείψουν την πατρίδα, τα σπίτια, τους γονείς τους.
Η Εγίρα δεν ήταν πρώτη φυγή των Μουσουλμάνων από τη Μέκκα προκειμένου να αποφύγουν το βασανισμό στα χέρια των Κουραϊσιτών. Όπως έχει αναφερθεί προηγουμένως, είχαν ήδη φύγει για την Αιθιοπία.
Παράλληλα, στη Μαντίνα γίνονταν επί δύο χρόνια κι άλλες ετοιμασίες για την υποδοχή του Προφήτη και των άλλων συνόδων του από τη Μέκκα χάρη στις προσπάθειες του Μούσααμπ Μπιν Ουμαϊρ.
Μόλις οι Κουραϊσίτες έμαθαν για την δέσμευση των Ανσάρ απέναντι στον Προφήτη, ξέφυγαν από κάθε λογική και μέτρο, έγιναν πιο εχθρικοί απέναντι στους Μουσουλμάνους και κλιμάκωσαν τις προσβολές και τα δεινά, στα οποία τους υπέβαλλαν.
Έτσι, με τις συνθήκες να γίνονται όλο και πιο δύσκολες κάθε μέρα, ο δρόμος προς τη Μαντίνα ήταν η μοναδική λύση. Ο Προφήτης έδωσε την άδεια στους συνοδούς του να φύγουν για τη Μαντίνα. Όσοι έφυγαν τότε, θα αποκαλούνταν αργότερα Μουχατζιρίν, που σημαίνει μετανάστες.
Οι συνοδοί άρχισαν τη φυγή τους προς τη Μαντίνα κρυφά. Αλλοι έφυγαν μόνοι, άλλοι κατά ομάδες. Οι Ανσάρ τους πρόσφεραν στέγη και όλα τα αναγκαία. Στη Μέκκα παρέμειναν ο Προφήτης και λίγοι συνοδοί του, που δεν μπορούσαν να φύγουν.
Στο δρόμο προς τη Μαντίνα εκτυλίχθηκαν πολύ σκληρές και ηρωικές σκηνές: μια μάνα, η Ουμ Σάλαμα, στερήθηκε το παιδί και το σύζυγό της από τους Κουραϊσίτες, ενώ άλλος Κουραϊσίτης ήταν τόσο φιλότιμος που τη συνόδευσε στο ταξίδι της και την προστάτευσε επειδή ήταν μόνη και ασυνόδευτη. Την άφησε κοντά στη Μαντίνα και επέστρεψε στη Μέκκα, χωρίς να περιμένει ευχαριστώ από κανέναν.
Οι Κουραϊσίτες δεν άφηναν με τίποτα τους Μουσουλμάνους να φύγουν για τη Μαντίνα. Έτσι φυλάκισαν μερικούς, αποκλήρωσαν άλλους και όσους τους ξέφυγαν προσπαθούσαν να τους φέρουν πίσω με κάθε δυνατό τρόπο, κάτι που σε κάποιες περιπτώσεις κατάφεραν και σε άλλες όχι.
Σε λίγο καιρό μαζεύτηκαν εκατοντάδες Μουσουλμάνοι της Μέκκας στη νέα μικρή κοινωνία της Μαντίνα, όπου αρκετά σπίτια φιλοξενούσαν πολλές οικογένειες μαζί και παρόλο που δεν ήταν μεγάλα επικρατούσε γαλήνη και αλληλεγγύη. Η αίσθηση της αδελφοσύνης διευκόλυνε τα πράγματα, καθώς όλοι μοιράζονταν τις κοινές ευθύνες και συνεργάζονταν σε όλες τις δουλειές.
Τα πράγματα ήταν έτοιμα για την υποδοχή του Προφήτη. Οι Μουσουλμάνοι ανέμεναν την έλευσή του με πολλή λαχτάρα κι έβγαιναν κάθε μέρα στα περίχωρα της Μαντίνα μήπως έρθει η στιγμή για την οποία όλοι ανυπομονούσαν.