Ούμαρ Ιμπν Αλ-Χαττάμπ: Μετανάστευση μιας γενναίας καρδιάς

Δεν είναι αδύνατο να γράψεις μία έκθεση, ένα άρθρο ή ένα βιβλίο για κάποιον. Μάλλον, είναι κάτι αξιόπιστο και εφικτό. Χρειάζεται μόνο κάποιες βασικές πληροφορίες για το άτομο, τη ζωή, τις πράξεις, τις στάσεις, τις ιδεολογίες και τις απόψεις άλλων για αυτό το άτομο. Αυτό συμβαίνει με τους περισσότερους συνηθισμένους ανθρώπους που συναντάμε καθημερινά και παντού. Αλλά αυτό δεν είναι εφικτό όταν η αφορμή για να γράψουμε είναι η προσωπικότητα Ούμαρ Ιμπν Αλ-Χαττάμπ.

Ίσως να μην με πιστέψεις αν σου πω ότι το να γράψω για τον Ούμαρ για εμένα ήταν όνειρο ζωής. Επίσης είναι ευχή, αν ο Αλλάχ μου δώσει ποτέ ένα αγόρι, θα του δώσω το όνομα του Ούμαρ. Αισθάνομαι ότι υπάρχει ένα είδος οικειότητας μεταξύ μου και μεταξύ του (από την πλευρά μου φυσικά!). Μερικές φορές φαντάζομαι τον εαυτό μου να ζει κατά τη διάρκεια της εποχής του Προφήτη (ειρήνη και ευλογίες σε αυτόν) και των αξιότιμων συντρόφων του. Ποιος από τους συντρόφους θα ήθελα να είμαι τότε; Ο Ούμαρ είναι η πρώτη μου επιλογή. Αυτό δεν είναι για να υποτιμήσω κανέναν άλλο από τους αξιότιμους συντρόφους με κανένα τρόπο. Αλλάχ φυλάξοι! Αλλά, όπως ανέφερα μόλις, αισθάνομαι ότι θέλω να του μοιάσω στο θάρρος, τη δύναμη, τη σταθερότητα, τη δικαιοσύνη, τη μεγαλοψυχία, τη σεμνότητα, κ.λ.π.

Όταν διαβάζω για τη δύναμη του, είναι σαν να τον βλέπω να εκπαιδεύει τους νέους της Μέκκας στο bodybuilding σηκώνοντας πέτρες και βράχους στα βουνά. Όταν ακούω για τη σταθερότητα και την αποφασιστικότητα του. Όταν μου λένε για το θάρρος του, είναι σαν να τον βλέπω να προκαλεί όλη τη φυλή των Κουράις όταν αποφάσισε να μεταναστεύσει στη Μεδίνα. Όταν διαβάζω για το θάνατο του, νιώθω σαν να αιμορραγώ εγώ ο ίδιος, σαν να ήμουν αυτός που μαχαιρώθηκε από το στιλέτο στο βρώμικο χέρι του Αμπού Λουλουαχ του Μάγου.

Υπάρχουν πολλές παραδόσεις που μιλούν για την υψηλή εκτίμηση που είχε ο Προφήτης (ειρήνη και ευλογίες σε αυτόν) για τον Ούμαρ. Αναφέροντας ένα όραμα που είχε δει, ο Προφήτης είπε ότι δεν είχε δει ποτέ μια ιδιοφυΐα σαν τον Ούμαρ που θα μπορούσε να κάνει το ίδιο. Αυτό σημαίνει ότι ο Ούμαρ θεωρούνταν από τον Προφήτη ένας μοναδικός άνθρωπος που θα μπορούσε να κάνει πράγματα που άλλοι δεν μπορούν να μιμηθούν όσο σκληρά και αν προσπαθήσουν.

Η ιστορία μαρτυρεί τις άνευ προηγουμένου πράξεις που έκανε ο Ούμαρ, είτε αμέσως μετά τον ασπασμό του Ισλάμ είτε μέσω της καριέρας του ως Εμίρη των Πιστών. Στην πραγματικότητα ο Προφήτης (ειρήνη και ευλογίες σε αυτόν) μπορούσε να εμβαθύνει στις καρδιές των ανδρών του για να γνωρίσει με πιστή διαίσθηση και έμπνευση τις ιδιότητες των γύρω του και τα εγγενή χαρακτηριστικά τους. Μέσω αυτής της ικανότητας, ο Προφήτης ήξερε για ποιες καταστάσεις ήταν απόλυτα κατάλληλος ο καθένας, για τι είδος δουλειάς ήταν ο καθένας, πότε να ανακαλέσει κάποιον για ένα περιστατικό και πότε να τον απολύσει και να τον παραβλέψει.

Στο ίδιο πνεύμα, μια σειρά από παραδόσεις που μιλούν για την εκτίμηση του Προφήτη προς τον Ούμαρ, έχουν φτάσει σε εμάς.

Πριν από την επιστροφή του Ούμαρ στο Ισλάμ, η προσευχή του Προφήτη είναι καταγεγραμμένη: «Ω Αλλάχ! Δόξασε την πίστη σου με την επιστροφή του Ούμαρ».

Υπάρχουν επίσης πολλές προφητικές παραδόσεις που μιλούν για υψηλή εκτίμηση των Συντρόφων του Προφήτη προς τον Ούμαρ. Ο Αμπντουλλάχ Ιμπν Μασούντ είπε «Η υποταγή του Ουμάρ στο Ισλάμ ήταν μια νίκη, η μετανάστευση του ήταν μια νίκη, το ιμαμάτο του ήταν μια νίκη, και έχω δει πότε δεν ήταν εφικτό να προσευχηθούμε στο Σπίτι (στη Κάμπα) μέχρι να υποταχθεί στο Ισλάμ».

Επίσης, το σχόλιο του Αλί Ιμπν Άμπι Τάλιμπ για τη μετανάστευση του Ούμαρ πρέπει να γραφτεί με φωτεινά γράμματα στις σελίδες της ιστορίας:

Ποτέ δεν ήξερα κανένα να μεταναστεύει κρυφά εκτός από τον Ούμαρ, γιατί εκείνος, όταν αποφάσισε να μεταναστεύσει, φόρεσε το ξίφος του, κράτησε το τόξο του και έπιασε στο χέρι του τα βέλη του, πήγε στην Κάμπα όπου στο τετράγωνο της ήταν οι αρχηγοί των Κουράις, απέδωσε τιμές στον Ιερό Χώρο, γυρίζοντας γύρω του εφτά φορές, στην συνέχεια προσευχήθηκε δύο ράκας[1] στον Σταθμό-χώρο του Ιμπραήμ, και πήγε στον καθένα, ένα προς ένα, στους κύκλους τους λέγοντας: «Είθε τα πρόσωπα να είναι βρώμικα! Αν κάποιος επιθυμεί η μητέρα του να τον στερηθεί και το παιδί του να μείνει ορφανό και η γυναίκα του χήρα, και αν υπάρχει έστω ένας, ας με ακολουθήσει πίσω από αυτήν την κοιλάδα». Κανείς όμως δεν τον ακολούθησε.

Έτσι, ενώ σχεδόν όλοι οι άλλοι μουσουλμάνοι έφυγαν κρυφά από τη Μέκκα, ο Ούμαρ δήλωσε δημόσια ότι πήγαινε στη Μεδίνα. Αυτός προκάλεσε ακόμη και τη φυλή των Κουράις ότι αν κάποιος από αυτούς είχε το θάρρος να τον σταματήσει, ήταν ευπρόσδεκτος να δοκιμάσει μαζί του τις δυνάμεις του. Ούτε ένα μέλος των Κουράις δεν είχε το θάρρος να τον εμποδίσει να ολοκληρώσει αυτό που είχε σκοπό να κάνει, και κανείς δεν δέχτηκε την πρόκληση να μετρήσει τα ξίφη μαζί του.

Πραγματικά, ο θάνατος είναι πιο ευχάριστος από τη ζωή σε κατάσταση δειλίας και ταπεινότητας! Όταν καλείς τους θαρραλέους, τι είναι θάρρος αν δεν είναι ο τολμηρός θάνατος; Και ποιος είναι περισσότερο τολμηρός από το θαρραλέο που πιστεύει ότι είναι στη σωστή πλευρά; Ακόμα και τώρα μπορείς να ακούσεις τον Ούμαρ να λέει: «Το να πεθάνεις για το σωστό είναι καλύτερο από το να ζεις για το ψέμα. Το θάρρος συνίσταται, η δειλία είναι απεχθής και το ψέμα είναι ευάλωτο να εξαφανιστεί!».

Ο Ουμάρ συνέχισε να ζει απλά μέχρι που βρήκε το δικό του θάνατο. Ένας από τους συντρόφους του θυμήθηκε τις μέρες του Ούμαρ, «Όταν περπατούσε, το έκανε τόσο γρήγορα ώστε να φτάσει κάπου. Όταν μιλούσε, ήταν αρκετά δυνατός για να τον ακούσουν. Και όταν χτυπούσε θα πονούσε». Ήταν ένας άνθρωπος με σκοπό και αποστολή και δράση. Άφησε μια κληρονομιά προς μίμηση, αλλά ταυτόχρονα δεν είναι εύκολο να ακολουθηθεί.

Από Ali Al-Halawani

[1] Η ράκα ( αραβικά : ركعة rakʿah , προφέρεται  [ˈrakʕah] ) είναι μια ενιαία επανάληψη προβλεπόμενων κινήσεων και ικεσιών που εκτελούνται από τους Μουσουλμάνους ως μέρος της προσευχής που είναι γνωστή ως salah. Κάθε μια από τις πέντε καθημερινές προσευχές που τηρούν οι μουσουλμάνοι αποτελείται από έναν αριθμό ρακάατ.