Σααντ μπιν Αμπι Ουακκάς – Μέρος 2

Η μάχη της Αλ Καντισία

Χάρη στο ένδοξο ιστορικό του, ο Χαλίφης Ούμαρ τον επέλεξε ως ηγέτη του ισλαμικού στρατού στην κρίσιμη μάχη Αλ Καντισία. Ο Σααντ βγήκε με 30.000 μουσουλμάνους να πολεμήσει περίπου 100.000 Πέρσες οπλισμένους με τους πιο σύγχρονους εξοπλισμούς που είχαν τότε τα στρατεύματα, και με τους πιο τολμηρούς και έξυπνους ηγέτες.

Η διαφορά υπέρ των Περσών ήταν πολύ μεγάλη. Η πίστη ήταν αυτή που έκανε όμως τη αλλαγή και έφερε τη νίκη στον ισλαμικό στρατό.

Ο χαλίφης Ούμαρ διέταξε τον Σααντ να σπεύσει προς την Αλ Καντισία, την οποία χαρακτηρίζει ως «πόρτα της Περσίας»

Ο Ούμαρ έστειλε στο Σααντ αθάνατες συμβουλές: “Ω Σααντ, μην σε γεμίσει αλαζονεία το γεγονός ότι ειπώθηκε πως είσαι θείος του Προφήτη και σύντροφός του, γιατί ο Αλλάχ δεν έχει συγγένεια με κανέναν παρά μόνο με όσους τον υπακούουν… και ενώπιον του Αλλάχ, οι ευγενείς και οι απλοί άνθρωποι είναι ίσοι. Ο Αλλάχ είναι ο Κύριος του κι αυτοί είναι οι δούλοι του. Διαφοροποιούνται αποκλειστικά εκ της ευσέβειας και φτάνουν στα όσα έχει ο Αλλάχ (παράδεισος) με την υπακοή τους. Οπότε κοίτα τα όσα μας έχει αφήσει ο Προφήτης από τότε που εστάλη με το Μήνυμα μέχρι το θάνατό του και κράτησέ τα. Αυτό είναι το ζήτημα.”

Με βάση τις διαταγές του Ούμαρ, ο Σααντ περιγράφει λεπτομερώς την κατάσταση σαν να ήταν ο Χαλίφης παρών στο πεδίο της μάχης:

“Ο στρατός του Σααντ κατέφτασε στην Αλ Καντισία. Στην άλλη πλευρά μαζεύτηκαν τεράστιοι αριθμοί Περσών από στρατό και από λαό, με επικεφαλής τον τρομερό Ρούστουμ.”

Ο Σααντ συνέχισε να μεταφέρει τα δεδομένα του μετώπου, ενώ ο Ούμαρ συνέχισε να τον ενθαρρύνει και να του δίνει οδηγίες.

Ο Σααντ έστειλε κάποιους άνδρες του στον Ρούστουμ για διαπραγματεύσεις και για να τον καλέσουν στο Ισλάμ, σύμφωνα με τις διαταγές του Ούμαρ.

Η ισλαμική αντιπροσωπία συζητησε για αρκετή ώρα με τον Πέρση επικεφαλή. Οι διαπραγματεύσεις δεν είχαν ειρηνική κατάληξη.

Η αντιπροσωπία επέστρεψε στον Σααντ και τον ενημέρωσε πως ο πόλεμος είναι μονόδρομος. Ο Σααντ έκλαψε. Ήθελε πολύ να αργήσει αυτή η μάχη. Τότε ήταν βαριά άρρωστος, αφού έπασχε από δοθιήνες (καλόγερο).

Δεν μπορούσε να κάτσει σε κάθισμα, πόσο μάλλον να ιππεύσει το άλογό του και να λάβει μέρος σε τέτοια άγρια μάχη.

Εκείνες τις στιγμές όμως, θυμόταν τις συμβουλές του Προφήτη, «Βασίσου στον Αλλάχ και μην δείχνεις αδυναμία».

Ο Σααντ σηκώθηκε σαν λιοντάρι και απευθύνθηκε στους στρατιώτες του λέγοντας: “Στο όνομα του Αλλάχ, του Παντελεήμονα, του Πολυεύσπλαχνου: «κι έχουμε γράψει στα ιερά βιβλία πως τη γη θα την κληρονομήσουν οι ενάρετοι δούλοι του Αλλάχ.» (Κοράνι. 21.105)

ولقد كتبنا في الزبور من بعد الذكر أن الأرض يرثها عبادي الصالحون. الأنبياء.195.

Αφού ολοκλήρωσε το λόγο του, ο Σααντ οδήγησε τον στρατό στην προσευχή Δούχρ (μεσημεριανή) και απευθύνθηκε στους στρατιώτες του ώστε να ζητήσουν τη στήριξη από τον Αλλάχ.

Παρά τους τρομερούς πόνους που υπέφερε, ο Σααντ ανέβηκε σε ένα σπίτι το οποίο είχε για αρχηγείο. Από εκει έστελνε τις διαταγές του, ενώ ήταν καθισμένος πάνω σε ένα σεντόνι. Οι δοθιήνες του αιμορραγούν συνεχώς, αλλά αυτός ήταν απασχολημένος με τη μάχη…

Μετά από μεγάλη υπομονή και θάρρος που έδειξε ο ισλαμικός στρατός, οι Πέρσες άρχισαν να υποχωρούν αφού είδαν μια πικρή ήττα και αφού έχασαν τα καλύτερα σώματά τους και τον επικεφαλής τους. Ο ισλαμικός στρατός τους κυνήγησε μέχρι την πόλη Ναχαουάντ και την Αλ Μαντάιν…

Η μάχη της Αλ Μαντάιν

Στην πόλη Αλ Μαντάιν έγινε μια άλλη πολύ σημαντική μάχη στην οποία ο Σααντ ήταν στις πρώτες γραμμές.

Η μάχη της Αλ Μαντάιν έλαβε χώρα δυο χρόνια μετά τη μάχη Αλ Καντισία. Κατά το διάστημα αυτό, οι Μουσουλμάνοι και οι Πέρσες συγκρούστηκαν πολλές φορές. Έτσι στην πόλη Αλ Μαντάιν σιγά σιγά μαζεύτηκαν όλα τα τμήματα του Περσικού στρατού, ώστε να είναι έτοιμα για μια τελική και κρίσιμη μάχη.

Ο Σααντ διαπίστωσε πως το πέρασμα του χρόνου κυλούσε υπέρ των Περσών. Έτσι αποφάσισε να δράσει εσπευσμένα. Αυτό δεν ήταν απλή υπόθεση, γιατί ανάμεσα στο στρατό του και την πόλη υπήρχε ο Τίγρης ποταμός ο οποίος υπερχείλιζε τότε.

Ο Σααντ διέταξε τους στρατιώτες του να διασχίσουν τον ποταμό από ένα σημείο το οποίο όμως, ήταν αρκετό επικίνδυνο.

Προτού διασχίσει ο στρατός, ο Σααντ διέταξε δυο τάγματα να περάσουν ώστε να εξασφαλίσουν το χώρο στην άλλη όχθη του ποταμού.

Στην συνέχεια πέρασε ολόκληρος ο στρατός χωρίς καμία απώλεια.

Ο Σααντ δεν ήταν μόνο ένας καλός στρατηγός, αλλά και καλός διοικητής. Κι όταν του ανέθεσε ο ‘Ομαρ τη διακυβέρνηση του Ιράκ έχτισε και οργάνωσε πόλεις και διοίκηση.

Ο Σααντ επέστρεψε στην Μαντίνα, την πόλη του Προφήτη, ύστερα από αστήριχτα παράπονα κάποιων κατοίκων του Ιράκ.

Όταν ο χαλίφης Όμαρ δέχτηκε την επίθεση με μαχαίρι και είδε πως δεν θα γλυτώσει από αυτήν, διάλεξε έξι άτομα που θα αναλάβουν την εκλογή του νέου χαλίφη. Ένας από αυτούς τους έξι ήταν ο Σααντ.

Ο Όμαρ είχε ιδιαίτερη εμπιστοσύνη στον Σααντ και μάλλον τον ήθελε ως επόμενο χαλίφη. Έτσι είπε: “Αν αναλάβει ο Σααντ το χαλιφάτο τότε καλώς και αν το αναλάβει κάποιος άλλος, τότε ας έχει ως βοηθό τον Σααντ.”

Ο θάνατος του Σααντ

Το έτος 54 μετά την Εγίρα του Προφήτη, πέθανε ο Σααντ ενώ έχει περάσει τα ογδόντα του. Ήταν μέχρι τη τελευταία στιγμή ήρεμος και πιστός.

Ο γιος του όταν τον είδε στις τελευταίες του στιγμές άρχισε να κλαίει…

Του είπε ο Σααντ: “Γιατί κλαίς γιε μου; Ο Αλλάχ δεν πρόκειται να με βασανίσει ποτέ κι εγώ είμαι από τους ανθρώπους του παραδείσου!!..”

Προτού πεθάνει ο Σααντ τους ζήτησε να βγάλουν από το ντουλάπι του ένα παλαιό φόρεμα το οποίο έχει φθαρεί. Το ήθελε για σάβανο.

Είπε: “Με το φόρεμα αυτό συνάντησα τους ειδωλολάτρες την ημέρα της μάχης της Μπαντρ. Για αυτό το κράτησα για τη σημερινή ημέρα.”

Ο Σααντ ήταν ο τελευταίος μέτοικος από τη Μέκκα που πέθανε στη Μεδίνα. Θάφτηκε στο νεκροταφείο Αλ Μπακϊε δίπλα στους άλλους συντρόφους του Προφήτη.

Καλό παράδεισο στον Σααντ, τον ήρωα της Καντισία, και της Μαντάιν, στον άνθρωπο που έσβησε τη παγανιστική φωτιά για πάντα.