Είναι βέβαιο ότι όταν πεθάνει κάποιος άνθρωπος, αυτό σημαίνει ότι δεν έχει πια καμία ευκαιρία να κάνει ούτε μια πράξη. Οπότε αν δεν έχει κάνει ήδη κάτι καλό στη ζωή του, είναι σαν να μην έχει περάσει καθόλου από την ζωή.
Ο Αλλάχ, επειδή γνωρίζει τις αδυναμίες μας, έχει φροντίσει κάποιες καλές πράξεις να έχουν τεράστιες αμοιβές. Είναι μέρος και ένδειξη της ευσπλαχνίας και μεγαλοψυχίας Του. Για παράδειγμα, ο Αλλάχ έχει τιμήσει κάποιους μήνες και κάποιες ημέρες όπως, το Ραμαντάν, η Νύχτα της Τιμής (η 27η του μήνα Ραμαντάν) και η ημέρα Άραφα (η 9η ημέρα του μήνα Δουλ Χίτζα). Η κάθε καλή πράξη στην διάρκεια αυτών των ημερών έχει ιδιαίτερη βαρύτητα και μεγάλη τιμή, πράγμα που δεν ισχύει σε άλλες ημέρες και άλλους μήνες.
Ο θάνατος του πιστού μπορεί να μην περιορίσει τις καλές του πράξεις και τις αμοιβές αυτών. Λέει ο Προφήτης που ευλογήθηκε από τον Αλλάχ: «Όταν πεθάνει ο άνθρωπος, παύουν οι πράξεις του εκτός από τρία πράγματα: μια συνεχή καλή πράξη (ένα έργο που συνεχίζει να ωφελεί τον κόσμο), μια χρήσιμη γνώση και έναν ενάρετο γιο ο οποίος του κάνει παράκληση στον Αλλάχ για συγχώρεση και έλεος».
” إذا مات الإنسان انقطع عنه عمله إلا من ثلاثة : إلا من صدقة جارية . أو علم ينتفع به . أو ولد صالح يدعو له “.
Σε παρόμοια ρήση, λέει ο Προφήτης: «Είναι κάποιες πράξεις και αμοιβές που συνοδεύουν τον πιστό ακόμα μετά τον θάνατο του, μια χρήσιμη γνώση που έμαθε και δημοσίευσε, ένας ενάρετος γιος που άφησε πίσω του, ένα -αντίτυπο- Κοράνι που κληροδότησε σε κάποιον, ένα τζαμί που έχτισε, ή ένα σπίτι που έχτισε για οδοιπόρους, ένα ποτάμι που το έτρεξε κάπου που έχουν ανάγκη, ή μια φιλανθρωπία που έβγαλε από τα χρήματά του και τον ακολουθεί μετά θάνατον».
” إن مما يلحق المؤمن من عمله وحسناته بعد موته علما علمه ونشره، أو ولدا صالحا تركه، أو مصحفا ورثه،أو مسجدا بناه، أو بيتا لابن السبيل بناه، أو نهرا أجراه، أو صدقة أخرجها من ماله في صحته وحياته تلحقه من بعد موته”.
Λέει το Κοράνι: «Εμείς είμαστε αυτοί που ζωντανεύουμε τους νεκρούς και σημειώνουμε τις πράξεις και τα ίχνη τους». {Κοράνι. 36.12}.
(إِنَّا نَحْنُ نُحْيِ الْمَوْتَى وَنَكْتُبُ مَا قَدَّمُوا وَآثَارَهُمْ وَكُلَّ شَيْءٍ أَحْصَيْنَاهُ فِي إِمَامٍ مُبِينٍ).(يـس:12).
Από την άλλη, όσοι πράττουν αμαρτίες, όταν πεθάνουν, πεθαίνουν μαζί τους κι οι αμαρτίες τους. Όταν όμως αδικούν άλλους, ή αφήνουν έργα διαφθοράς και ανήθικα έργα που συνεχίζουν την πράξη διαφθοράς αφότου πεθάνουν, τότε η τιμωρία τους συνεχίζεται και μετά θάνατον.
Με άλλα λόγια: όταν μάθεις σε ένα παιδί να διαβάζει Κοράνι, να κάνει προσευχή, μια φιλανθρωπία ή ακόμα μια τέχνη να βγάλει το ψωμί του, όσο διάστημα αυτός διαβάζει Κοράνι, κάνει προσευχή, δίνει φιλανθρωπία ή ασκεί εκείνη την τέχνη, εσύ θα έχεις τις αμοιβές σου, είτε είσαι ζωντανός είτε είσαι νεκρός.
Είναι το πιο ενθαρρυντικό κάλεσμα να μεταδίδει κανείς την καλοσύνη και τις καλές πράξεις.
Και όταν μάθεις σε ένα παιδί μια παράνομη πράξη, μια απρέπεια, θα ακολουθήσουν και σένα όσες αμαρτίες κάνει εκείνος, όσο πράξει αυτές τις απρέπειες και τις παρανομίες.
Πρόκειται για την πιο τρομερή απειλή που δέχεται ένας άνθρωπος που σκέφτεται να μεταδώσει τις παρανομίες και την απρέπεια σε άλλους ανθρώπους.
Όταν η Ζουμπαϊντα, γυναίκα του χαλίφη, Χαρούν αλ Ρασίντ, προσκύνησε στη Μέκκα, συνειδητοποίησε πως δεν υπήρχε άλλη πηγή νερού εκτός από την πηγή Ζάμζαμ που δεν κάλυπτε τις ανάγκες των προσκυνητών. Όταν τα είδε αυτά η Ζουμπϊντα ζήτησε να γίνει ένα τεράστιο έργο μεταφοράς νερού από τις γύρω περιοχές με δικά της έξοδα. Στην διαδρομή έχτισε και σταθμούς ξεκούρασης για τους ταξιδιώτες. Το έργο εκείνο έμεινε ενεργό για εκατοντάδες χρόνια. Τα απομεινάρια του είναι ακόμα εμφανή έως σήμερα.
Είναι ένα ανοιχτό κάλεσμα για το καλό της ψυχής μας και για το καλό ολόκληρης της κοινωνίας και μια σοβαρότατη υπενθύμιση για αυτό που λέμε «κοινωνική ευθύνη».
