Ο άνθρωπος συνήθως χαίρεται για πολλά ευχάριστα γεγονότα που συμβαίνουν στην ζωή του, όπως κάποια προαγωγή στην εργασία του, κάποιο κέρδος στο εμπόριο, ή για την γέννηση ενός παιδιού του.
Ο πιστός Μουσουλμάνος χαίρεται και για άλλα πράγματα και επιτεύγματα στην ζωή του, κυρίως αν καταφέρει να έρθει πιο κοντά στον Αλλάχ με κάποια καλή πράξη ή επιπλέον χρήσιμη γνώση.
Λέει το Κοράνι: «Ω Άνθρωποι, σας έχει έρθει μια νουθεσία – συμβουλή εκ μέρους του Κυρίου σας και μια ανάρρωση για ό,τι αρρώστιες υπάρχουν μέσα στις καρδιές σας, με καθοδήγηση και ευσπλαχνία για τους πιστούς. Πες: με την χάρη του Αλλάχ και την ευσπλαχνία-μεγαλοψυχία Του ας χαίρονται. Αυτά είναι πιο ωφέλιμα από όσα (πλούτη) συσσωρεύουν» {Κοράνι. 10. 57-58}.
Ο Ούμαρ μπιν Αλ Χαττάμπ, δεύτερος χαλίφης βγήκε να υποδεχτεί το χαράτσι που ερχόταν από το Ιράκ με έναν βοηθό του. Ο Ούμαρ μέτρησε τις καμήλες οι οποίες βγήκαν παραπάνω από ό, τι είχε υπολογίσει και άρχισε να λέει: «Δόξα στον Αλλάχ». Ο βοηθός του, του είπε: «Αυτά είναι από την χάρη του Αλλάχ και το έλεος του, και με αυτά να χαίρονται».
Ο Ούμαρ όμως είχε πιο βαθιά ματιά στα πράγματα. Έτσι απάντησε στον βοηθό του λέγοντας: «Ψέματα. Δεν είναι έτσι. Ο Αλλάχ λέει ‘Πες με τη χάρη του Αλλάχ και την ευσπλαχνία του ας χαίρονται’». Δηλαδή ας χαίρονται με την καθοδήγηση, την παράδοση του Προφήτη και με το Κοράνι, με αυτά ας χαίρονται, επειδή είναι καλύτερα από όσα (πλούτη) συσσωρεύουν. Ο Ούμαρ έδειξε τις καμήλες και είπε «Κι αυτά είναι τα πλούτη που συσσωρεύουμε».
Αληθινές χαρές
Οι αληθινές χαρές είναι αυτές που μας φέρνουν κι άλλες χαρές την Ημέρα της Κρίσης. Με άλλα λόγια, η κάθε πράξη που αποτελεί υπακοή στον Αλλάχ, είναι μια αληθινή χαρά. Γι’αυτό χαιρόμαστε όταν έρθει ο μήνας Ραμαντάν και τον νηστεύουμε, όταν κάνουμε προσκύνημα στην Μέκκα, όταν κάνουμε θυσία κι ό, τι άλλο μας έχει προτρέψει ο Αλλάχ να κάνουμε.
Αυτή η αίσθηση χαράς και ευτυχίας είναι από μόνη της, λατρεία που αξίζει την αμοιβή από τον Αλλάχ, για τον λόγο ότι είναι υπακοή στον Αλλάχ και το θέλημα του.
Αυτοί που χαίρονται στον κόσμο μας με την υπακοή τους στον Αλλάχ, ευελπιστούν ότι θα χαρούν επίσης την ημέρα της Κρίσης. Επειδή η καλή αρχή οδηγεί σε καλό τέλος. Λέει ο Αλλάχ: «Όσον αφορά εκείνον που θα παραλάβει το Βιβλίο των Πράξεων του με το δεξί του χέρι. Θα δώσει τον λογαριασμό του (και θα τον κρίνει ο Αλλάχ) με επιείκεια. Και θα επανέλθει στους δικούς του χαρούμενος». {Κοράνι. 84. 7-9}.
Έτσι, όπως χάρηκαν με την υπακοή τους στο θέλημα του Αλλάχ, θα χαρούν την ημέρα της Κρίσης με τις αμοιβές των πράξεων τους. Λέει ο Προφήτης π.χ. για όσους νηστεύουν: «Ο νηστικός έχει δυο χαρές: την ώρα που τρώει και όταν συναντήσει τον Κύριο του».
Καθώς ο Προφήτης καθόταν με τους ακόλουθούς του, ήρθε ένας άνδρας και τον ρώτησε: «Πότε είναι η ημέρα Κρίσης;» Ο Προφήτης τον ρώτησε: «Και τι έχεις ετοιμάσει για αυτήν;» «Τίποτα παρά μόνο ότι αγαπάω τον Αλλάχ και τον Προφήτη του» απάντησε ο άνδρας.
Εδώ ο Προφήτης ευαγγελίζεται κάτι πολύ ευχάριστο: «Είσαι – την ημέρα της Κρίσης- μαζί με αυτούς που αγαπάς».
Ο Άνας, γνωστός ακόλουθος, σχολίασε λέγοντας: «Δεν χαρήκαμε για τίποτα, όσο χαρήκαμε για αυτό που είπε ο Προφήτης: είσαι μαζί με αυτούς που αγαπάς».
Αυτό, επειδή αυτοί αγαπούσαν τον Προφήτη τόσο πολύ, οπότε είχαν την ελπίδα να είναι μαζί του την ημέρα της Κρίσης και στοn παράδεισο στηn συνέχεια.
Ο Προφήτης είπε στο ακόλουθό του, Ουμπαϊ μπιν Κάαμπ,: «Ο Αλλάχ μου ζήτησε να σου απαγγείλω την σούρα Αλ Μπάγινα {Νο 89}». Απαντά ο Ουμπαϊ: «Και με κατονόμασε;»
«Ναι» είπε ο Προφήτης.
Τότε ο Ουμπαϊ έκλαιγε από την χαρά του.
Ο Αμπου Χουραϊρα, αφηγητής πολλών ρήσεων του Προφήτη, καλούσε συνέχεια τη μάνα του στο Ισλάμ κι αυτή ήταν πολύ αρνητική. Μια ημέρα, την κάλεσε αλλά αντί για ανταπόκριση, εκείνη μίλησε άσχημα για τον Προφήτη. Ο Αμπου Χουραϊρα έκλαψε από πίκρα και ήρθε στον Προφήτη και του διηγήθηκε τι έκανε η μάνα του, ζητώντας να κάνει μια παράκληση στον Αλλάχ να την καθοδηγήσει στο Ισλάμ. Ο Προφήτης είπε «Ω Αλλάχ, καθοδήγησε τη μάνα του Αμπου Χουραϊρα». Η παράκληση του Προφήτη βρήκε ανταπόκριση από τον Αλλάχ και η μάνα ασπάστηκε το Ισλάμ.
Ο Αμπου Χουραϊρα επέστρεψε στον Προφήτη κλαίγοντας πάλι, αλλά από χαρά αυτήν την φορά και τον ενημέρωσε πως η μάνα του έγινε μουσουλμάνα χάρη στην παράκληση του.
Την ημέρα της Εγίρας, ο Προφήτης ενημέρωσε τον ακόλουθό του, Αμπου Μπακρ ότι θα τον συνοδεύσει στο ταξίδι. Εδώ λέει η Αϊσα κόρη του Αμπου Μπακρ: «Δεν έχω ξαναδεί κάποιον να κλαίει από χαρά παρά μόνο όταν είδα τον Αμπου Μπακρ εκείνη την ώρα».
Πότε χαιρόταν ο Προφήτης;
Ο Προφήτης χαιρόταν όταν μάθαινε πως κάποιος άνθρωπος ασπάστηκε το Ισλάμ και επομένως σώθηκε από τη κόλαση. Ο Προφήτης επισκέφτηκε έναν νεαρό Εβραίο που ήταν βαριά άρρωστος. Του είπε: «Σου ζητώ να ασπαστείς το Ισλάμ». Ο πατέρας του νεαρού του είπε «Υπάκουσε στον Αμπου αλ Κάσιμ (το επίθετο του Προφήτη)». Ο νεαρός αποδέχτηκε το Ισλάμ. Στην συνέχεια πέθανε. Ο Προφήτης χάρηκε που ο νεαρός ασπάστηκε το Ισλάμ και είπε: «Δόξα στον Αλλάχ που, μέσω εμού, τον έσωσε από την κόλαση».
Επίσης, ο Προφήτης χαιρόταν για κάθε καλό που συνέβαινε για τους συντρόφους του. Όπως έγινε με τον Κάαμπ μπιν Μάλικ, που δεν βγήκε με τον Προφήτη, αυτός και άλλα δυο άτομα, για ένα περιστατικό χωρίς δικαιολογία. Όταν παραδόθηκαν εδάφια του Κορανίου ότι ο Αλλάχ δέχτηκε τη μετάνοια του Κάαμπ και των δυο αδελφών του, ο Προφήτης χάρηκε τόσο πολύ που το πρόσωπο έλαμψε από χαρά. Όταν ήρθε ο Κάαμπ, ο Προφήτης του είπε: «Να χαίρεσαι την καλύτερη ημέρα που ζεις από τότε που σε γέννησε η μάνα σου».
Ακόμα, χαιρόταν όταν κάποιος ακόλουθός του αποκτούσε κάποια γνώση. Μια ημέρα ρωτάει τον Ουμπαϊ μπιν Κάαμπ για το ποιο είναι το σημαντικότερο εδάφιο στο Κοράνι. Ο Ουμπαϊ λέει «Το εδάφιο αλ Κουρσι {Σούρα 2. 255}». Ο Προφήτης χάρηκε και του αποκρίθηκε: «Να χαίρεσαι την γνώση».
Ο Προφήτης χαιρόταν επίσης όταν άκουγε τους συντρόφους του να μιλάνε δυναμικά για την στήριξη της πίστης τους. Την ημέρα της μάχης Μπαντρ, ο ακόλουθος του Προφήτη του λέει: «Θα μαχόμαστε από δεξιά και αριστερά σου, από μπροστά και πίσω σου». Τότε, το πρόσωπό του πάλι έλαμψε από χαρά και ικανοποίηση.
Τέλος, ο Προφήτης χαιρόταν όταν έβλεπε τους ακόλουθούς του να τρέχουν για φιλανθρωπία και στήριξη των φτωχών.
Μια μέρα, ήρθαν κάποιοι φτωχοί άνθρωποι στον Προφήτη. Η φτώχεια τους ήταν φανερή. Ο Προφήτης κάλεσε τους ακόλουθούς του να βοηθήσουν ο καθένας με ό,τι μπορεί. Ένας ακόλουθος έφερε ένα σωρό από ρούχα και τρόφιμα. Ήταν τόσο μεγάλο που το κουβαλούσε με το ζόρι. Η βοήθεια συνεχίστηκε μέχρι που μαζεύτηκαν δυο μεγάλοι σωροί από ρούχα και τρόφιμα. Εκείνη την στιγμή, το πρόσωπο του Προφήτη έλαμψε τόσο πολύ από χαρά.
