Αλ Ζουμπαϊρ μπιν αλ Αουάμ -Ο Ακόλουθος του Προφήτη

Είναι σχεδόν αδύνατο να αναφέρουμε τον Τάλχα χωρίς να αναφέρουμε μαζί και τον Αζ-Ζουμπαίρ, και το αντίστροφο.
Ο Προφήτης, πριν το Χίτζρα (την μετανάστευση) απο την Μέκκα στην Αλ- Μεδίνα, αδελφοποίησε τους δύο αυτούς συντρόφους και συχνά τους ανέφερε μαζί, όπως για παράδειγμα οταν είπε: «Ο Τάλχα και ο Αζ-Ζουμπαίρ είναι οι γείτονες μου στον Παράδεισο.»
Οι δυο τους σχετίζονταν με τον Προφήτη και μέσω κοινής καταγωγής. Ο Τάλχα σχετίζονταν με τον Προφήτη μέσω του Μουρά Ιμπν Κα’μπ. Όσο για τον Αζ-Ζουμπαίρ, συνδέονταν γενεολογικά με τον Προφήτη μέσω του Κουσάι Ιμπν Κουλαάμπ αλλα και μέσω της μητέρας του Σάφια, η οποία ήταν θεία του Προφήτη απο την μεριά του πατέρα του.
Ο Τάλχα και ο Αζ-Ζουμπαίρ ήταν απο τους πρώτους που ασπάστηκαν το Ισλάμ και ήταν ανάμεσα στους δέκα αυτούς συντρόφους στους οποίους ο Προφήτης υπόσχεθηκε τον Παράδεισο, καθώς και ανάμεσα στους έξι, στους οποίους ο Όμαρ ανέθεσε το καθήκον να εκλέξουν τον επόμενο χαλίφη μετά απο αυτόν.
Ο Αζ-Ζουμπαίρ ασπάστηκε το Ισλάμ σε ηλικία δεκαπέντε ετών. Απο τα νιάτα του ήξερε να ιππεύει και ήταν δεινός πολεμιστής, σε βαθμό που οι ιστορικοί αναφέρουν πως το σπαθί του Αζ-Ζουμπαίρ ήταν το πρώτο σπαθί που σηκώθηκε στον όνομα του Ισλάμ.
Στις πρώτες μέρες του Ισλάμ, όταν ακόμα οι Μουσουλμάνοι ήταν ελάχιστοι σε αριθμό και κρύβονταν στο Νταάρ Αλ-Αρκάμ, μια φήμη διαδόθηκε πως ο Προφήτης σκοτώθηκε. Ακούγοντας την είδηση, ο Αζ-Ζουμπάιρ άρπαξε το σπαθί του και βγήκε στους δρόμους της Μέκκας αποφασισμένος, εάν η είδηση ήταν όντως αληθινή, να τα βάλει με τους Κουραισίτες, μέχρι να χάσει την ζωή του.
Στους λόφους της Μέκκας, συνάντησε τον Προφήτη που τον ρώτησε τι συμβαίνει. Ο Αζ-Ζουμπαίρ του είπε τα νέα και Προφήτης προσευχήθηκε ζητώντας απο τον Αλλάχ να στείλει το έλεος και τις ευλογίες Του σ’αυτόν και νίκη στο σπαθί του.
Παρά την ευγενή καταγωγή του, ο Αζ-Ζουμπαίρ έπρεπε να υποστεί το βάρος της δίωξης και των βασανιστηρίων των Κουραισιτών. Ηταν ο ίδιος του ο θείος που ήταν επικεφαλής των βασανιστηρίων. Αφου τον τύλιξε σε ένα στρώμα, του έβαλε φωτιά και τον αφησε να ασφηκτιεί λέγοντας : «Ανακάλεσε την πίστη σου στον Κύριο του Μουχάμμαντ και θα τελείωσει το βάσανο σου.»
Ο Αζ-Ζουμπαίρ, που τότε δεν ήταν παρά ένας έφηβος, αποκρίθηκε προκλητικά : «Οχι! Μα τον Αλλάχ, δεν πρόκειται να επιστρέψω στον πολυθεισμό ποτέ ξανά!»
O Aζ-Ζουμπαίρ μετανάστευσε στην Αβυσσινία δυο φορές, στην πρώτη και στην δεύτερη μετανάστευση. Έπειτα επέστρεψε ώστε να λάβει μέρος στις μάχες, στο πλευρό του Προφήτη. Δεν υπήρξε ουτε μια μάχη ή επιδρομή στην οποία δεν συμμετείχε.
Αμέτρητες πληγές υπέστη κατα την διάρκεια των μαχών, τα σημαδία των οποίων παρέμειναν στο κορμί του για πάντα. Κάποιος απο τους συντρόφους του αφηγήθηκε : «Καθώς συνόδευα τον Αζ-Ζουμπαίρ σε ένα απο τα ταξίδια του, είδα το κορμί του σημαδεμένο απο ουλές απο ξίφη. Το στήθος του ήταν βαθουλωμένο απο τις πολλές μαχαιριές και τα σημάδια. Tου είπα : «Αυτό που βλέπω στο κορμί σου, δεν το έχω ξαναδεί…». Εκείνος απάντησε : «Μα τον Αλλάχ, κάθε ένα σημάδι δεν το υπέστησα παρά βρισκόμενος μαζί με τον Προφήτη και για χάρη του Αλλαχ.»
Στην μάχη του Ούχουντ, αφού ο στρατός τον Κουραισιτών αποσύρθηκε προς την Μέκκα, ο Προφήτης ανέθεσε σ’αυτόν και τον Αμπού Μπακρ να ακολουθήσουν τον στρατό των Κουραισιτών καταδιώκοντάς τους, επιδεικνύοντας έτσι την δύναμη του Ισλαμικού στρατού με στόχο να τους αποθαρρύνουν απο το να ξαναεπιτεθούν στη Μεδίνα και έτσι, να σταματήσουν οι εχθροπραξίες. Ο Αμπού Μπακρ μαζί με τον Αζ-Ζουμπαίρ ηγήθηκαν εβδομήντα Μουσουλμάνων. Παρ’όλο που ο στρατός τον οποίον καταδιώκαν ήταν νικηφόρος, η στρατιωτική επιδεξιότητα των δυο αυτών συντρόφων έκανε τους Κουράϊς να θεωρήσουν πως είχαν υπερεκτιμήσει τις απώλειες της Μουσουλμανικής πλευράς. Θεώρησαν πως το ισχυρό μέτωπο, του οποίου τη δύναμη επιδείκνυαν ο Αζ-Ζουμπαιρ και ο Ασ-Σιντικ, δεν ήταν τίποτα άλλο απο την εμπροσθοφυλακή του στρατού του Προφήτη, η οποία φαινόταν να πλησιάζει για να εξαπολύσει μια φοβερή καταδίωξη. Οι Κουράϊς βιάστηκαν να γυρίσουν στη Μέκκα.
.
Την ημέρα του Αλ- Γιαρμούκ, ο Αζ-Ζουμπαίρ ήταν ένας ολόκληρος στρατός απο μόνος του. Βλέποντας τους περισσότερους απο τους στρατιώτες που ήταν υπο την επίβλεψή του να οπισθοχωρούν στη θέα του πολυπληθή ρωμαικού στρατού, κραύγασε, «Αλλάχ Άκμπαρ! Ο Αλλάχ είναι ο Ύψιστος!» και όρμησε με το ξιφος του στον εχθρό.
Κάποτε είπε: «Ο Τάλχα δίνει στους γιούς του ονόματα Προφητών και ξέρει οτι δεν θα υπάρξουν άλλοι Προφήτες μετά τον Μουχάμμαντ, η είρηνη και οι ευλογίες του Αλλάχ μαζι του. Εγω όμως δίνω στους γιούς μου ονόματα μαρτύρων και ελπίζω πως θα πεθάνουν κι εκείνοι σαν μάρτυρες!»
Όπως αναφέρεται στην βιογραφία του, δεν ανέλαβε ποτέ κάποια διοικητική θέση ούτε ποτέ ήταν υπεύθυνος για την είσπραξη των φόρων, αλλά το κύριο έργο του ήταν να πολεμά στο όνομα του Θεού.
Ο Προφήτης ήταν τόσο περήφανος γι’αυτόν που είπε: «Κάθε Προφήτης έχει έναν πιστό ακόλουθο, ο δικός μου πιστός ακόλουθος είναι ο Αζ-Ζουμπαίρ Ιμπν Αλ ‘Αουαμ.» Εκτός απο ξάδερφος του και σύζυγος της Ασμά Μπιντ Αμπί Μπακρ, ήταν απο τους συντρόφους τους πιο πιστούς και αφοσιωμένους, αυτούς που θυσίασαν την ζωή και τον πλούτο τους για χάρη του Αλλάχ, του Κυρίου του σύμπαντος.
Ο Αζ-Ζουμπαίρ ασχολήθηκε με το εμπόριο το οποίο του επέφερε μέγαλα κέρδη. Ωστόσο, ξόδεψε όλο του τον πλούτο για χάρη του Ισλάμ και πέθανε χρεωμένος. Πριν παραδώσει την ψυχή του, ζήτησε απο τον γιό του να ξεπλήρώσει το χρέος. «Αν δεν τα καταφέρεις, τότε ζήτα την βοήθεια του Κυρίου μου.» Ο γιός του, Αμπντουλλάχ, τον ρώτησε, «Ποιόν κύριο εννοείς;» Του απάντησε, «Τον Αλλάχ, Αυτός είναι ο καλύτερος Προστάτης και Βοηθός.» Αργότερα ο Αμπντουλλάχ είπε, «Μα τον Αλλάχ, το χρέος του ποτέ δεν μου δημιούργησε προβλήματα. Απλά είπα , «Ω Κύριε του Ζουμπαίρ, ξεπλήρωσε το χρέος του!» και Αυτός το έκανε.»
Η μέρα της μάχης της Αλ- Τζαμάλ, ήταν η τελευταία του Αζ- Ζουμπαίρ. Αφου θεώρησε σωστό να μη λάβει μέρος στη μάχη, μια ομάδα ανθρώπων που ευχαριστιόταν να βλέπουν τις φλόγες της εμφύλιας διαμάχης να φουντώνουν, τον ακολούθησαν. Ένας απο αυτούς τον μαχαίρωσε την ώρα που προσευχόταν και βρίσκονταν ανάμεσα στα χέρια του Αλλάχ.
Ο δολοφόνος έπειτα, πήγε στον Ιμάμ Άλι για να του ανακοινώσει οτι σκώτωσε τον Αζ-Ζουμπαίρ και να του παραδώσει το κλεμμένο απο τον νεκρό ξίφος, θεωρώντας πως τα νέα θα ήταν ευχάριστα για τον Άλι. Όταν ο Άλι πληροφορήθηκε για τον ερχομό του, διέταξε να τον διώξουν και είπε: «Ανακοινώστε στον δολοφόνο του γιού της Σάφια, την Κόλαση!» Όταν του έδειξαν το σπαθί του Ζουμπαίρ, ο Άλι το φίλησε και κλαίγοντας είπε: «Ένα σπαθί που ο ιδιοκτήτης του, μα τον Αλλάχ, όλα αυτα τα χρόνια απομάκρυνε τις δυσκολίες απο τον Προφήτη.»
Τα λόγια αυτά του Άλι είναι τα πιο ιδανικά για να κλείσουμε το σύντομο αυτό κείμενο το σχετικό με την ζωή του Αζ- Ζουμπαίρ.
Ας συνοδεύει η ειρήνη του Αλλάχ τον Αζ- Ζουμπαίρ στην ζωή μετα τον θάνατο, και οι δικοί μας ειρηνικοί χαιρετισμοί στον πίστο και αφοσιωμένο σύντροφο του Προφήτη.